kosla book review in marathi

कोसला पुस्तक सारांश । Kosla Book Review In Marathi

kosla Book Review In Marathi – नमस्कार, आज आम्ही तुम्हाला पॉप्युलर प्रकाशन प्रकाशित बाळचंद्र नेमाडे लिखित कोसला ह्या पुस्तकाचा मराठी सारांश Kosla Book Review In Marathi सांगणार आहोत तर तो तुम्ही नक्की वाचा.

Table of Contents

Overview – Kosla Book Review In Marathi

Kosla Book Review In Marathi

नमस्कार, काही म्हाताऱ्या माणसाकडून आम्हाला अशी माहिती मिळाली की हे पुस्तक वाचून काही जणांनी , तरुणांनी आत्महत्या केली आहे. पण अर्थात या गोष्टी चाळीस पन्नास वर्षांपूर्वीच्या आहे. त्यामुळे तुम्ही चिंतेत राहायचं कारण नाही. तुम्ही हे पुस्तक आता बिनधास्त वाचू शकतात. तुम्ही काही आत्महत्या करणार नाही.

मित्रानो जन्मापासून तर मारणापर्यंत आपल्या सोबत कोणी तरी असतंच, अगदी सतत म्हणजे जन्मल्यावर आपल्या आजूबाजूला आई बाबांचा, नातेवाईकांचा , भावंडांचा घोळका तर असतोच. नंतर आपण जसजसे मोठे हिट जातो, शाळेत जातो, तसतसे सोबत मित्र मैत्रिणी सोबत नेतात, मग आपण अजून मोठे होतो. शाळा कॉलेज आटोपलं, मग नोकरी. म्हणजे मग घरच्या जबाबदाऱ्या म्हणजे मिठाईवर असणाऱ्या माशीसारख्या आपल्याला भिंगायला लागत. आणि मग त्या अपेक्षांचं ओझं पूर्ण नाही झालं की नकारात्मक आपल्याला साथ देऊ लागते. या जगात माणसांच्या आयुष्यात दगा न देता शाश्वत साथ देणारी गोष्ट असेल तर ती आहे नकारात्मकता.

नकारात्मकता माणसाला जगायला शिकवते आणि त्याच सोबत नकारात्मकता माणसाला मरायला सुद्धा शिकवते. आता या जगायला उम्मीद देणारी गोष्ट मरायला प्रवृत्त कशी करू शकते. असा आपल्याला प्रश्न पडला असेल.

त्या नकारात्मकतामाणसाने का जगू नये हे दाखवती. पण याचा दुसरा अर्थ नकारात्मकता माणसाला कशा प्रकारे जगू नये हे दाखवते. म्हणजेच उलट अर्थी कसं जगावं हे शिकवते.

नकारात्मकता मधून शिकायचे असेल तर स्वतः निराशेच्या घरट्यात सापडा. किंवा स्वतः ना सापडता दुसऱ्याच्या निराशेतून अनुभव घेयचा असेल तर पॉप्युलर प्रकाशन प्रकाशित बाळचंद्र नेमाडे लिखित कोसला हे पुस्तक वाचा.

हि कथा पांडुरंग सांगवीकर या एका तरुना भोवती फिरते. पांडुरंग सांगवीकर नावाचा एक पंचवीस वर्षीय तरुण , घरची परिस्थती बरी असलेला , वडीलाविषयी चीड असलेला पुढे गाव सोडून पुणे शहरात येतो. पुण्यात आल्यावर तो एका हॉस्टेल मध्ये राहतो. आणि हॉस्टेल म्हंटलं तर किस्से आलेच. पुढे स्व कर्तृत्वाने जनरल सेक्रेटरी होतो.

कॉलेज चा काम सांभाळताना वेगवेगळे आरोप होतात. खचतो लढतो तरीही खचतो आणि मग नंतर नैराश्य येऊन गावात जाऊन रिकामटेकडे पनाचा वर्तुळ पूर्ण करतो. वरवर पाहता हि कथा साधी वाटली तरी ती तितकी साधी नाही. या कथेत वादळ आहे. या वादळा पूर्वी शांतता सुद्धा आहे आणि त्यानंतरचा उद्रेक सुद्धा आहे. हि कथा आपल्यात रुजत जाते.

निर्माण केले गेलेले अनेक प्रसंग आपल्या आयुष्यातील प्रसंग आहे असे काही दाखवू शकतात. पुस्तकाची भाषा ही बोलकी आहे. ग्रामीण महाराष्ट्राचा येथे सखोल अभ्यास होऊ शकतो. सांगवी कारांचं आयुष्य पाहता ती गरजेची सुद्धा आहे. मध्ये काही डायरी फॉर्म्यट सुद्धा दिलेला आहे. त्यामुळे पुस्तकाला वेग येतो.

पुस्तकाचं मुखपृष्ठ नितीन दादरावाला यांनी केले असून ते पुस्तकाच योग्य वळण पकडते. एक खुर्ची त्यावर विस्कळीत पडलेली साडी बाहेरील खिडकीची चौकट त्यातून दिसणारा वृक्ष टेबलावरील हॉस्टेल आयुष्याच्या खुणा गडद काळ्या सावळ्या रंगाचा वापर करत जणू लेखकाचं आयुष्यच मुखपृष्ठावर साकारलेलं आहे .

मुद्दा एवढाच आहे लेखकाच्या लेखणीची ताकद काय काय करायला लावू शकते याचा अंदाज येतो. लेखक भालचंद्र नेमाडे यांचं हे यश आहे.

वाचा –  Chava Book Review In Marathi

About Writer

नेमाडे यांचा जन्म 1938 साली महाराष्ट्रातील सांगवी येथे झाला. मग ते पुण्यात शिक्षणाला होते. कोसला हि त्यांची विशेष लोकप्रिय कादंबरी. त्यांना साहित्य अकादमी पुरस्कार तसेच साहित्यिक क्षेत्रात सर्वोच्च मानला जाणारा मनाचा ज्ञानपीठ पुरस्कार सुद्धा प्राप्त झाला. तसच पद्मश्री पुरस्काराने सुद्धा त्यांना सन्मानित करण्यात आले. इतका साधा लेखक जगाच्या पाठीवर क्वचितच आढळेल. कारण या लेखकाने आपण जगात असलेली परिस्थिती आपल्या आजूबाजूच्या घटनांमधून नेमकी दुखणी शोधून काढून त्यावर प्रहार करण्याचं कसब या हाताळल्या आहे. म्हणून लेखकाने लिहिलेलं वाचून आपण खंगळून जायला होतं.

आपण अंतर्मुख होतो. विचार करायला लागतो. कसं वागावं त्या सोबत कस वागू नये याचेही धडे मिळतात. त्याचसोबत हि कादंबरी म्हणजे 1960 च्या दशक दरम्यान ग्रामीण महाराष्ट्र समजून घेण्याचा वस्तुनिष्ठ वस्तुपाठ आहे. पन्नास वर्षांपूर्वीच्या महाराष्ट्राची उकल यातून करता येते. त्यामुळे ही कादंबरी साहित्यिक न राहता एक सामाजिक आणि सांस्कृतिक सुद्धा होते. म्हणूनच अभ्यासाच्या दृष्टीने सुद्धा हि कादंबरी परिपूर्ण आहे.

वाचा –  Man Mai Hai Vishwas Book Review In Marathi

Conclusion – Kosla Book Review In Marathi

एकूणच हे पुस्तक म्हणजे सामान्य माणसाच्या आयुष्यातील निदान एकातरी घटना प्रसंगाचा जिवंत साक्षीदार आहे. नाकारात्मकतेच्या उत्तरांचे मूळ हे सकारात्मक प्रश्न असतात आणि हे जर शोधून काढायचे असतील तर आपण हि कादंबरी वाचायलाच हवी.

FAQ – Kosla Book Review In Marathi

1. कोसला या पुस्तकाचे लेखक कोण आहे.

– बाळचंद्र नेमाडे.

2. कोसला हे पुस्तक का वाचले पाहिजे

– नकारात्मकता मधून शिकायचे असेल तर स्वतः निराशेच्या घरट्यात सापडा. किंवा स्वतः ना सापडता दुसऱ्याच्या निराशेतून अनुभव घेयचा असेल तर पॉप्युलर प्रकाशन प्रकाशित बाळचंद्र नेमाडे लिखित कोसला हे पुस्तक वाचा.

आमच्या इतर पोस्ट ,

• Rich Dad Poor Dad Book Review in Marathi
• Ek Hota Carver Book Review In Marathi
• Ikigai Book Review in Marathi
• Pavankhind Book Review In Marathi 
• Think And Grow Rich Review in Marathi
• Mrityunjay Book Review In Marathi
• Shyamchi Aai Book Review In Marathi
• Shriman Yogi Book Review In Marathi
• The Secret of Millionaire Mind Review in Marathi
• The Magic Book Review in Marathi
• Believe in Yourself Book Review in Marathi
• The Lincoln Highway Book Review In Marathi

Leave a Comment Cancel reply

Save my name, email, and website in this browser for the next time I comment.

• मायबोलीवर नवीन लेखन
• निवडक मायबोली
• हितगुज-विषयानुसार
• माझ्या गावात
• जुन्या हितगुजवर
• मायबोली गणेशोत्सव २०२३
• विनोदी लेखन
• प्रकाशचित्रण
• मराठी भाषा दिवस
• अक्षरवार्ता
• गझल कार्यशाळा
• तेंडुलकर स्मृतिदिन

बाई मृताचे धर्म : जिवतां प्रति : कैसे निरूपावे ॥

शंभरातील नव्व्याण्णंवास.. मराठीत क्वचितच एखाद्या पुस्तकाची अर्पणपत्रिकाच एव्हडी भन्नाट सुरु होते. पुढचे पान अजूनच जबरदस्त. वर लिहिलेली ओळ ह्याच पहिल्या पानावरची. कोसला. म्हणजे कोष.

कुठल्यातरी सांगवी नामक गावातला पांडुरंग सांगवीकर स्वत:ची कथा सांगायला सुर करतो. कथा घडते मुख्यत्वेकरुन ५९ ते ६३च्या पुण्यामध्ये. पण त्याआधी मॅट्रिकचा अभ्यास करताना उंदीर मारणारा पांडुरंग, घरातल्या आई-आजीचे पिचलेपण, त्यातून होणारी भांडणं, मुळची त्रास देण्याची वृत्ती, वडिलांची क्षुल्लक गोष्टीतली लांडी-लबाडी खोटारडेपणा आणि ह्यात तयार होत गेलेला संवेदनशील, भावनाप्रधान व वरुन घट्टपणा दाखवत मिरवणारा पांडुरंग आपल्यासमोर मोजक्या शब्दात उभा राहतो. तिथून पुण्यात आल्यावर पहिल्या वर्षात गावाकडचे बुजरेपण टाळत ’व्यक्तिमत्व’ घडवण्याच्या मागे जाणारा सांगवीकर, गॅदरिंगला कल्चरल सेक्रेटरी होउन पदरचे पैसे खर्च केलेला सेक्रेटरी, अभ्यासाकडे दुर्लक्ष करत ’चमकण्याच्या’ मागे असलेला सांगवीकर, घरुन येणार्‍या पैश्यांची फारशी फिकीर नसलेला आणि आल्या-गेलेल्याला चहा-सिगरेटी पाजणारा सांगवीकर, मेस सेक्रेटरी असताना वर्षाच्या शेवटी जोरदार फटका बसलेला सांगवीकर इंटरच्या आणि ज्युनिअरच्या वर्षात वाहत जातो. मनू मेल्याचे दु:ख पचवण्याची क्षमता नसलेला, मानसिक षंढत्वाची जाणीव होणारा, पैश्याची काटकसर करताना आताच्या त्याच्यासारख्या पैसे खिशात न खुळखुळवणार्‍या मित्रांबरोबर राहूनही एकूणातच सर्वांपासून अलिप्त होत, दूर होत जाण्याचा प्रवास करणारा सांगवीकर आता दिसतो. आणि मग शेवटी एकूणच परिक्षेत पेपर सोडून शिक्षणाला रामराम ठोकून, गावी परत जातो. तिथे वडिलांच्या धंदा-कारभाराला शिव्या देत, थोडेफार त्यातलेच काम बघत, इतर अश्याच शहरात राहून शिकून गावी परतलेल्या कंपूत दिवसचे दिवस ढकलणारा, आता जे होइल ते होवो, सगळेच भंकस, मग का चिंता करा अश्या पराभूत तत्वज्ञानाशी येउन पोचलेला पांडुरंग. इतकीच खरेतर कोसलाची कथा.

पण ह्या सगळ्या स्थित्यंतरात कोसला ह्या कलाकृतीने किती एक गोष्टी वाचकाच्या समोर आणल्या आहेत. कोसलाची भाषाशैली. सुरुवातीला उदाहरणार्थ, वगैरेचा अतिरेक करुन तेव्हाच्या रुळलेल्या कादंबरीय भाषेला छेद देत कोसला सुरु होते. कोसलात कुठेही, 'आई म्हणाली, "..." - मग अवतरणचिन्हात संवाद वगैरे भानगड नाही. संपूर्ण गद्य सलग शैलीत लोकांमधील संवाद, पांडुरंगाची मानसिकता (पुस्तक प्रथमपुरुषी निवेदनशैलीत आहे) एकामागोमाग येत राहतात. पण वाचकाला कुठेही तुटकता येत नाही, गोंधळ उडत नाही. असे लिहिणे खरेच फार अवघड आहे. कोसलात कुठेही शिवीगाळ नाही, लैंगिक-कामुक वर्णने नाहीत, मध्यमवर्गीय कुटुंबातून ज्या श्लीलाश्लीलतेच्या मर्यादा बोलताना पाळल्या जातात त्या मर्यादेत संपूर्ण पुस्तकभर भाषा आहे. पण कुठेही ती भाषा मिळमिळीत होत नाही. तसेच रुक्ष मन:स्थिती, वास्तवता दाखवण्यासाठी भडक शब्दांची साथ घेत नाही. तत्कालीन समाजाचे प्रतिबिंब कोसलात पडत राहते, आजूबाजूला दिसत राहते. वेगवेगळ्या कुटुंबामधून, आर्थिक स्तरांतून आलेली मुले-मुली, त्यांची राहण्याची-वागण्याची पद्धती, पांडुरंगचा श्रीमंत-गरीब असणाची वर्षे, त्याचे बदलणारे मित्र आणि सिगारेटी कथानक पुढे नेत राहतात. डायरीच्या रुपातून एक आख्खे वर्ष समोर येते. भविष्यातल्या इतिहासकाराच्या नजरेतून आजच्या समजाची टर उडवली जाते. महारवाड्यातल्या वह्यातून जगण्याचं एक तत्त्वज्ञान बाहेर येतं. पण ह्या सगळ्यातून एक समान धागा, सूत्र वा विचार येत राहतो तो पांडुरंगला पडलेल्या प्रश्नांचा - जगण्याचे प्रयोजन, असण्याचे प्रयोजन, असलोच तर मी असाच का वा दुसरा एखादा तसाच का - शोध, त्यांची न मिळणारे उत्तरे, उत्तरं न शोधता त्यापासून दूर दूर पळणारा पांडुरंग आणि मृत्युमुळे हे सुटेल काय ह्याची खोल मनात तळ करुन असलेली त्याची आशा हे कादंबरीत जागोजागी येत राहतात. ’भटकते भूत कोठे हिंडते?’ अश्या एका तिबेटी प्रार्थनेपासून ह्या प्रश्नाच्या मृगजळामागे पांडुरंगाचा प्रवास सुरु होतो. मनीच्या मृत्युंनंतर तो हे प्रश्न थेट विचारतो. पण तेव्हडेच. बाकी सगळीकडे अप्रत्यक्षपणे, माहिती असून तो प्रश्नांना सामोरा जात नाही. उत्तरं वांझोटीच असणार आहेत असा एक विश्वास त्याला आहे. आणि म्हणुनच त्याच्या हाइटन्ड मोमेन्ट्सनंतर तो भरार पाणी ओतून रिकामा होतो. उदाहरणार्थ, सांगवीकरच्या तिसर्‍या वर्षाच्या खोलीचे एक गहिरे चित्रण करुन, एका स्वप्नातून उभी केलेली हॉस्टेलच्या आयुष्यातली क्षणभंगुरता पण तरिही एकमेकांबरोबर व्यतीत केलेला प्रचंड वेळ ह्या सगळ्याचा अंत एका वहिवाल्याच्या वहीनं होतो: क्रम संपता दोन्ही भाई भांडती हो भांडती आत्मा कुव्हीचा नाही कोनी सांगाती हो SSS सांगाती अन्‌ आत्मा कुव्हीचा नाही कोणी सांगाती SS पण ह्या इंटेन्स/तीव्र वातावरणात सुर्श्याचा एक जोक लगेच पुढे येतो: ’एकजण अचानक माझ्या खोलीवर टकटक करून बळजबरीनं आत आला. तो म्हणाला, एक्स्क्यूज मी. ही माझी पुर्वीची खोली. आहा. हीच खोली. काय ते दिवस. हीच ती खिडकी. हेच बाहेरचे झाड. असंच माझं टेबल खिडकीशी असायचं. आहा. हीच कॉट. अशीच माझीही होती. हेच माझं कपाट. ह्या कपाटात मी कपडे ठेवायचो. आहा, आणि ह्यात अशीच लपून बसलेली नागडी मुलगी.’ बदबदा पाणी ओतून पांडुरंग रिकामा.

पांडुरंगाची सगळ्याला क्षुल्लक ठरवण्याची वृत्तीच्या मागे मी का जगतोय वा काय अर्थ आहे का ह्याला हा धागा जास्त दिसतो. त्यातून तो सुरुवातीला गावाला, गावातल्यांना, त्यांच्या मानसिकतेला शिव्या देत शहरात रमून जायचा प्रयत्न करतो तर कादंबरीच्या शेवटाला शहराला शिव्या देत गावच बरा म्हणत येतो. नॉस्टॅल्जिया त्याला तो येवून देत नाही, पण खोल तळाशी कुठेतरी त्याला एक एक सोडून जाणारा मित्र, खोली, वर्षे अस्वस्थ करत जाते. शेवटाला तो सगळंच सोडून फक्त प्रवाहात तरंगणारी काडी व्हायला तयार होतो.

’कोसला’ने एक पुस्तक म्हणुन मला स्वत:ला प्रचंड आनंद दिला आहे. पांडुरंग पलायनवादी आहे का? हो, आहे. निराशावादी आहे का? हो, आहे. तो रुढार्थाने आदर्श व्यक्तिमत्व आहे का? नाही. पण म्हणुन मला कोसला कमअस्सल वाटत नाही. अशी माणसेदेखील असतात, आहेत. कोसलातला पांडुरंग पराभूत होतो, निराश होतो, सत्यापासून पळून जातो म्हणुन कोसला दुय्यम वा अवाचनीय ठरत नाही. उलट एक अतिशय समृद्ध, सकस साहित्यकृतीचा अनुभव वाचकास नक्कीच देते. कोसलातील कित्येक प्रसंगांचे वर्णन अफाट आहे. कुठेही जडबंबाळ, बोजड, अलंकारीक भाषा नाही. वाक्य पण सगळी छोटी-छोटी तुकड्यात. पांडुरंगाला सुर्श्या पहिल्यांदा भेटणे आणि त्यांची दोस्ती होणे हे केवळ ’पण सुरेश सारखा माझ्या डोक्याकडे पहात होआ. शेवटी तो म्हणाला, तुमची बाटली फुटली वाटतं? हे थोरच आहे. मग आमची दोस्ती झाली.’ इतक्याच मोजक्या संवादातून उभे करतो. कोसलामधला विनोद पण सहसा न आढळणार्‍या पद्धतीचा आहे. तो होतो, घडवून आणला जात नाही आणि विनोद केल्यावर लेखक 'बघा मी कसा विनोद जुळवुन आणला' असे न करता मॅटर ऑफ फॅक्टली पुढे जातो. उदा. तांबेचे कविता करणे, त्याच्या जीवनात उद्दिष्ट्य असणे आणि महान नाटके लिहिणे: तांबेच्या नाटकातला एक प्रवेश - प्रभाकर: (मागे सरुन) सुधा याचं उत्तर दे. सुधा: अरे पण प्रभा, माझे वडिल माझ्याबरोबर होते, आणि तू हाक मारलीस. प्रभाकर: (पुढे येत) असं होय? मला वाटलं तू मला माकड म्हणालीस ते मनापासूनच. हे असले भयंकर लिहीत कोसला तुम्हाला बुडवून टाकते. मावशीच्या नवर्‍याने ’इतिहासच घे बीएला, इतिहासाच्या प्राध्यापकाला दरवर्षी नवीन वाचायला लागत नाही’ असे सांगणे, इचलकरंजीकर, रामप्पा, ते दोघे, सिगरेटी, मद्रास, चतुश्रुंगी-वेताळ टेकड्या, अजंठ्याची सहल सगळेच महान - ओघवते - प्रवाही. अजंठा तर केवळ महान. मनू मेल्यावरची पांडुरंगची तगमग, घरातल्या सर्वांवरचा राग, आपण काही करु न शकण्याचे, क्षुद्र असण्याची जाणीव, पलायनाचे मार्ग शोधणे हे सगळे पुन्हा-पुन्हा येते. तो एके संध्याकाळी पावसात भिजून हॉस्टेलवर परतल्यावर पांडुरंगला झालेला साक्षात्कार की गेली चार वर्षे राहिलेली ही जागा, इतक्या मित्रांसोबत काढलेला वेळ, कुणाचेच कुणी नाही. सगळेच इथे तात्पुरते. आपले काहीच नाही. आणि मग कादंबरीत क्वचितच येणारा थेट प्रश्न - ’मग सगळ्या आयुष्यात हेच - आपल्या कशालाच किंमत नाही’. आणि मग शेवटच्या पेपरात पाय लांब करुन दोनच प्रश्नांची उत्तरं लिहून बाहेर पडलेला सांगवीकर. मी प्रत्येकवेळी हा भाग वाचताना शहारतो - घाबरतो. केवळ उरतो.

भटकते भूत कोठे हिंडते? पूर्वेकडे? की उत्तरेकडे. पश्चिमेकडे? की दक्षिणेकडे. देवांचे अन्न पृथ्वीच्या कोपर्‍याकोपर्‍यांत विखुरले आहे आणि तुला ते खाता येत नाही, कारण तू मेलेला आहेस ये, हे भटकत्या भुता, ये. म्हणजे तुझी सुटका होईल आणि तू मार्गस्थ होशील.

तिबेटी प्रार्थना. (कोसलातील दुसर्‍या पानावरुन).

"कोसला" प्रकाशित झालेल्या

"कोसला" प्रकाशित झालेल्या तारखेपासून म्हणजे ४७ वर्षे म्हणजेच जवळजवळ अर्धशतक होत आले आणि आजही तितक्याच उत्साहाने, उत्कटतेने त्या कादंबरीवर लिहिले/बोलले/चर्चिले जाते यातच तिचे आगळेवेगळेपण ठासून दिसते. केवळ ही एकच कादंबरी लिहुन श्री.नेमाडे थांबले असते तरी मराठी शारदेच्या प्रांगणातील त्यांच्या नावाचा दिवा निमला नसता. विशीतील ज्या वाचकांनी त्या कादंबरीची पहिली आवृत्ती वाचली होती ती पिढी आता सत्तरीत आली आहे, पण "कोसला" म्हातारी व्हायला तयार नाहे. श्री.टण्या यांनी लेखात नेमक्या कोणत्या कारणास्तव कादंबरी डोक्यावर घेतली गेली आहे त्याचा उहापोह अतिशय तन्मयतेने केलेला आहेच, शिवाय त्यातील सौंदर्यस्थळेही उलगडून दाखविली आहे.

मराठी भाषेतील "सर्वोत्कृष्ट पुस्तके" या संदर्भातील विविध माध्यमांनी ज्या ज्या वेळी "सर्व्हे" घेतले आहेत, त्या त्या वेळी "कोसला"ला त्या यादीर अग्रस्थान मिळाले आहे. नायकाचे नाव गुलछ्बूच आणि बंगाली धाटणीचेच हवे असा एक विचित्र पायंडा त्या काळात पडला होता आणि त्या प्रथेला रोखठोक "पांडुरंग सांगवीकर" या अस्सल देशी मातीतील नायकाने सुरुंग लावला. "उदाहरणार्थ मी आज २५ वर्षाचा आहे....", "वगैरे सांगून झाले की..." "हे म्हणजे भलतेच...!" आदी वाक्यप्रयोगामुळे कादंबरीकार नेमाडे थेट वाचकाशी संवाद साधतात आणि जणु काही आपण त्याचे रूम पार्टनर असून मेस हिशोबाचा त्याला जो आर्थिक फटका बसला आहे त्यातून त्याला कसे वाचवायचे याची काळजी करीत आहोत असा भास होतो.

कॉलेज वादविवाद कार्यक्रमाच्यावेळी वक्त्याची ओळख करुन देताना सेक्रेटरीची झालेली गंमत असो, वा पांडुरंग व त्याच्या मित्राने पोलिस स्टेशनमध्ये काढलेली रात्र असो, वा उंदीर मारणे एपिसोड असो... ही प्रत्येक ठिकाणे या सम हीच अशीच आहेत.

एका सुंदर लेखाबद्दल श्री.टण्या यांचे हार्दिक अभिनंदन.

(ताजा कलम : आजच्याच वर्तमानपत्रात श्री.भालचंद्र नेमाडे यांची सन १९७९ पासून जाहिरात होत असलेली "हिंदु" कादंबरी प्रकाशीत झाल्याची बातमी प्रसिध्द झाली आहे.... हाही एक योगायोगच !)

• Log in or register to post comments

अ प्र ति म. तुला दाद द्यायला

अ प्र ति म. तुला दाद द्यायला सुद्धा मज पामराकडे शब्द नाहीत टण्या.

कोसलाची आठवण निघाली की नंदनच्या साहित्यविषयक अनुदिनीतील कोसलावरचे प्रकरण वाचलेच पाहीजे. http://marathisahitya.blogspot.com/2009/10/blog-post.html

'पुढे काही होतच नाही राव या कादंब्रीत' ही टीका सतराशेछप्पन्न वेळा ऐकली आहे. कारण ती 'तुटलेपनाची कायनी' हाये राजा. कोसलामधील काहीही समजलं नाही, पण नुसतच विलक्षण अस्वस्थ वाटलं ना, तरी समजावं की आपल्याला त्यातील मर्म समजलं. .... गोष्टीला साधारणपणे सुरवात, मध्य आणि अंत (तात्पर्यछाप) असावा हे संकेत होते. गोष्टीचे.. '''आणि ते सुखाने नांदू लागले''''' छाप अंत वाचले की वाचकांचा जीव भांड्यात पडतो. पण आयुष्य असे असते? सत्याच्या शोधात अनेक सत्य सापडु शकतात, ती दृष्टीकोनातून. अशा प्रकारच्या साहित्यकृती महायुद्धानंतरच्या नरसंहारावर पोसल्या गेल्या. एक संपूर्ण पिढी, गावं आणि राष्ट्र निमाली. मूल्यांचे संकेत,भावविश्व, साधेपणा, भाबडेपणा अक्षरशः कोसळला. रक्ताच्या चिखलात गोडगोड गोष्टींची आणि शब्दांची सुकुमार पुष्पे विझली. त्यावेळेला मानवजमातीच्या मनात कदाचीत collectively "कशालाच काही अर्थ नाही" चा आक्रोश वाढला आणि त्यापुढील काळात वाढीस लागला. ह्या सर्वांचे प्रतिबिंब लेखनात आपसुक पडु लागले.

पांडुरंगाला चांगले दोन वेळ गिळायला तर मिळतय, बापाच्या पैशावर फुकाचे वांझोटे प्रश्न पडायला जातय काय? गिरणीत कामाला लावा, लैनीवर येईल.... असे म्हणणारे आमचे एक सांदिपनी होते. असे प्रश्न तुम्हा-आम्हाला पडल्यास, भाकरीसाठी वणवण करावी लागत नाही म्हणुनच केवळ तो संघर्ष खोटा ठरत नाही एवढेच मी म्हणेन. प्रत्येक पिढीचे प्रश्न वेगळे असतात.

कोसला म्हणजे पराभूतांचे बायबल अशीही टिका होते. असु दे हो. जेत्यांचे तेच ते दळण वाचुन कंटाळ नाही का आला?

देसाई- छान पोस्ट.

टण्या / देसाई धन्स टण्या,

टण्या, आता कोसला परत वाचून काढेन म्हणतो..

'जेवढी हाईप तेवढे बकवास'<< वैसाच लग रहा है |

'जेवढी हाईप तेवढे बकवास'<<

कोसला केवळ मांडणीची ट्रिक आहे आणि निम्मे पुस्तक वाचल्यावर भिरकावून देण्याचे आहे. त्यानन्तर नेमाड्यांनी काय लिहिले हे कोणाला माहीत तरी आहे काय?

स्वतः नेमाडे हे अत्यन्त असहिष्णू म्हणूनच खोटे लेखक आहेत....

त्यानंतर नेमाड्यांनी बिढार,

त्यानंतर नेमाड्यांनी बिढार, हूल, जरीला आणि झूल (हूल हे पुर्वी बिढारचाच भाग २ होते) ही चार पुस्तके चांगदेव पाटील नामक नायकाच्या प्रथमपुरुषी निवेदनात लिहिली.

बाकी tonaga तू कोसलावर >>>>कोसला केवळ मांडणीची ट्रिक आहे आणि निम्मे पुस्तक वाचल्यावर भिरकावून देण्याचे आहे. >> एव्हडेच लिहिलेस. बाकी सगळे हिंदू, नेमाडे आणि नेमाडपंथीय लेखकांवर. मी लिहिलेले 'कोसला'वर आहे. नेमाड्यांवर नाही.

I do not agree with what you have to say, but I'll defend to the death your right to say it. Voltaire

मला आवड्ते कोसला. चांगदेव पण

मला आवड्ते कोसला. चांगदेव पण आवड्तो. चौकटी बाहेर राहून जगू पाहणार्‍यांसाठी हे वस्तुपाठच आहेत.

टण्या, फार सुंदर व चपखल

टण्या, फार सुंदर व चपखल लिहिले आहेस. घटनांचा एकरेषीय पट विणला की कादंबरी होते का? होत असेलही. रेलचेल घटनांचा त्रिमितीय पटसुद्धा विणता येतो त्यासही कादंबरी म्हणता येते. काही कादंबर्‍या वाचकाला लिखित शब्दापलिकडे घेऊन जातात. त्या पल्याडच्या प्रदेशात घेऊन जाताना या कादंबर्‍या सतत वाचकाच्या बरोबर असतातच. वाचकाला आपण कोणाचे तरी बोट धरुन जात आहोत याची जाणीव राहतेच राहते. कादंबरी संपते आणि आपणही हळूहळू आपल्या स्वतःच्या प्रदेशात परततो. या कादंबर्‍या मूव्हर्स असतात. काही कादंबर्‍या वाचकाला स्वतः कुठेही नेत नाहीत. पण त्या वाचकाला इतक्या विलक्षण अस्वस्थ करून सोडतात की वाचकाला हलावेच लागते. अश्या कादंबर्‍या प्राइम मूव्हर्स असतात. कुठे जायचे आहे, कसे जायचे आहे हे वाचकाने स्वतःच शोधायचे असते, पण मर्म हेच की शोधायला न जाण्याचे स्वातंत्र्य वाचकाचे राहत नाही. वाचकाला निघावेच लागते. कोसला अशीच एक बत्ती लावणारी कादंबरी होय. बौद्धदर्शनानुसार ब्रह्मन-आत्मन यांचे अस्तित्व व त्यांचे शाश्वतपण नाकारले जाते. "क्रम संपता दोन्ही भाई भांडती हो भांडती, आत्मा कुव्हीचा नाही कोनी सांगाती हो SSS सांगाती". माणूस म्हणजे विविध संज्ञांची एकमेकांवर चढलेली पुटे. हे पापुद्रे दूर करत गेले तर शेवटी काय उरते? बुद्धाचे शून्य किंवा दुसर्‍या भाषेत भटकते भूत...... जे 'सघन' तर नाहीच आणि शाश्वतही नाही. असले काही वरकरणी नैराश्यवादी वाटेल. जगण्णे गाभाहीन असेल तर जगणे करून करायचे काय? पण हे पलायनवादी नव्हे. ते तसे का नाही ही खरी विचार करण्यासारखी गोष्ट आहे. विकी क्रिस्टीना बार्सिलोनामध्ये मारिआ विकीला म्हणते, you have chronic dissatisfaction. आता आयुष्य व्यापून दशांगुळे उरणार्‍या chronic dissatisfaction चे प्रयोजन काय? म्हणजे परत पापुद्रे उलगडत जाणे. त्याशेवटी टण्या म्हणतो तसे वांझोट्या उत्तरांचे भटकते भूत मिळणार आहे हे माहितीच आहे. नसणे स्वीकारून कोसला असले मांडते आणि देवाचे अप्राप्य अन्न (कारण ते अस्तित्वातच नाही) शोधणार्‍या भूताला बोलावण्याची प्रार्थना वाचकाची प्रार्थना होते.

टण्या, रैना, अरभाट अप्रतिम!!

टण्या, रैना, अरभाट अप्रतिम!! कोसला-जय हो! पांडुरंगाची निवेदनशैली कमालीची सहज आहेच पण वेळोवेळी त्याच्या तोंडून जी भाष्ये येतात ती केवळ. कोसलाच्या हल्लीच्या आवृत्त्यांवरील (सांगविकराच्या होस्टेलच्या खोलीचे) मुखपृष्ठ करणारा नीतिन दादरावाला आमचा मित्र. त्याच्या तोंडून कोसलाची जन्मकथा आणि असेच काही कोसलासंदर्भातले किस्से ऐकणे हा एक आनंदानुभव असतो.

अप्रतिम लिहिलय सर्वांनीच.

टण्या, रैना, अरभाट एवढं सुंदर.

टण्या, रैना, अरभाट एवढं सुंदर व्यक्त केलंत तुम्ही की पुढे शब्द सापडत नाहीत. फक्त 'मम' एवढंच. मरण्यापूर्वी एकदा तरी वाचलीच पाहिजे ती म्हणजे - कोसला. या पुस्तकातलं मला सगळ्यात आवडलेलं वाक्य म्हणजे आंधळ्या भिकार्‍याचं गाणं जेव्हा पांडुरंगाच्या खिशात दमडीही नसते.. "माझी आंधळ्याची हरवली (? चुकीचे असेल तर करेक्शन सांगा रे!) काठी , चुकून पडल्या दुबळ्यांच्या गाठी." या एकाच वाक्यात आख्ख्या कोसल्याचे मर्म; अंधार्‍या गुहेत चाचपडताना कोपर्‍यात कुठेतरी मिणमिणती पणती अचानक दिसावी आणि हायसं वाटावं, तसं गवसतं.

कोसला हे माझ्या पुस्तकांच्या

... नक्कीच घेईन हे पुस्तक..

कोसल्याबद्दल "पु ल देशपांडे"

कोसल्याबद्दल "पु ल देशपांडे" नावाच्या एका लेखकांने लिहीलेल्या blurb वरील मजकूर ('कोसला वाचल्यावर' दाद (मौज, १९९६) अप्रतिम होता हे नमुद करावेच लागेल. लेखक म्हणुन पुलंच्या मर्यादा काय असतात त्या असोत, पण अभिरुची अतिशय उत्तम होती हे वादातीत आहे. याच नेमाड्यांने त्यांना काहीही म्हणुन घेतले, तरी कोसल्याबाबत पुलंचे उपकार मराठी वाचकांवर आहेतच.>>>

रैना, तुला नक्की काय म्हणायचे आहे यामधून??? तेच मला समजले नाही.

मला स्वतःला कोसला आवडते आणि नाहीपण!! का ते सांगता येणार नाही, पण पांडुरंग सांगवीकर हा माणूस बरंच काही करणं शक्य अस्ताना काहीच करत नाही, असं सतत वाटत राहतं. बर्‍याच प्रसंगात त्याला परिस्थिती हरवत नाही, तो स्वत:च हार मानतो. तो पलायनवादी आहे, मात्र या पलायनाला तो कुठेतरी ग्लोरिफाय करायचा प्रयत्न करतो, जो मला आवडत नाही.

कोसलाची भाषाशैली मात्र खूप सहज आहे, आणि मला वाटतं हे सहज लिहिणंच फार कठीण आहे. कोसला वाचताना कित्येकदा थबकून "आरे!!" असे उद्गार निघतात.

अरभाट, मस्त लिहिले आहेस.

टण्या, अरभाट छान

टण्या, अरभाट छान लिहलंत. धन्स.

टण्या, मस्त! मी या

मी या पुस्तकाच्या प्रेमात पडले ती मुख्यतः शैलीसाठी. पांडुरंगाला जग जसं दिसतं, तसं(च्या तसं) तू म्हटल्याप्रमाणे 'मॅटर ऑफ फॅक्टली' सांगत तो पुढे जातो. जणू हे पांडुरंगाचं आयुष्यच नाही! जणू तो फक्त निरीक्षक आहे! उंदीर मारत असो, बहीणीच्या मृत्यूने व्यथित झालेला असो वा अभावित घडलेला विनोद सांगतांना असो. बहिणीचा मृत्यूदेखिल त्याला ती 'बहीण' म्हणून इतका लागतो की त्याचाच 'या सार्‍याला काय अर्थ' हा प्रश्न तो मृत्यू ठळकपणे अधोरेखित करतो म्हणून लागतो?

>> संध्याकाळी पावसात भिजून हॉस्टेलवर परतल्यावर पांडुरंगला झालेला साक्षात्कार ...... मी प्रत्येकवेळी हा भाग वाचताना शहारतो - घाबरतो. केवळ उरतो. अगदी! मीही!!

या पुस्तकाला महायुद्धानंतरच्या बदललेल्या काळाची/मानसिकतेची पार्श्वभूमी आहे याबद्दल नेहमी बोललं जातं. पण पांडुरंग खरंच तत्कालीन पिढीचं प्रतिनिधित्व वगैरे करू पाहतो का? मला असं कधी वाटलेलं नाही. पांडुरंग कुठल्याही काळात जन्मला असता तरी असाच 'एलिअनेटेड'च असता बहुतेक. म्हणून तर तो स्थलकालाच्या मर्यादा ओलांडून आपल्यापर्यंत पोचतो.

कोसलाची भाषाशैली मात्र खूप

कोसलाची भाषाशैली मात्र खूप सहज आहे,

मी या पुस्तकाच्या प्रेमात पडले ती मुख्यतः शैलीसाठी. पांडुरंगाची निवेदनशैली कमालीची सहज आहेच कोसला केवळ मांडणीची ट्रिक आहे आणि निम्मे पुस्तक वाचल्यावर भिरकावून देण्याचे आहे

>>>

शेवटचे वाक्य माझे आहे. पहिल्या तीन वाक्यात आणि त्यात गुणात्मक फरक आहे काय?

दुर्गुणात्मक फरक आहे. जोक्स

जोक्स अपार्ट, पहिल्या तीनही वाक्यांत शैलीव्यतिरिक्तही पुस्तकात काही सापडल्याची सूचना आहे.

टण्या लै विचार बिचार करुन

टण्या लै विचार बिचार करुन मस्त लिहले आहेस.

फक्त कोसला संबंधी लिहायचे तर मलाही कोसला आवडते. का? तर अरभाटाचे कारण तेच माझे. (अरभाट - जियो) कोसला नक्कीच अस्वस्थ करते. का? तर नायक पलायनवादी/ निराशावादी आहेच, त्यामुळे माझ्यासारख्या अतिपॉझिटिव्ह असणार्‍या व्यक्तीला राग येतो पण असेही व्यक्ती आहेत ह्याचे दर्शन होते. समाजात कुंठा निर्मान करण्याचे कार्य पांडुरंग सदृष्य व्यक्ती निर्मान करतात त्यामुळे आपणही ह्याच समाजाचा एक भाग असल्यामुळे आहे हे असेच आहे, हे स्विकारावे लागणार, आणि असे पांडुरंग हा प्रत्यक्ष जिवनात भेटत राहतात, काहीच न करता हातावर हात धरुन बसणारे य व्यक्ती आजूबाजुला दिसतात आणि नेमले ह्यामूळे मला अस्वस्थ व्हायला झालं पण हे अस्वस्थ होणे हे अरभाट म्हणतो तसे कांदबरीचे यश आहे असे शेवटी म्हणावे लागेल.

पण नेमाडेपंथ बिंथ आपल्यालाही नामंजुर आहे. इथे टोणग्याशी मी सहमत आहे. चांगदेव चतुष्ट्य वर वेळोवेळी पार्ले, मी वाचलेले पुस्तक येथील चर्चेत हेच मांडले की त्यांचे सगळे नायक पलायनवादी आहेत. पलायनवाद एका पुस्तकात निट मांडल्यावर तेच ते उगाळत बसन्यात काय अर्थ आहे देव जाने. कधी कधी नेमाडे स्वतः पलायनवादी असल्यामुळे त्याचे प्रतिबिंब पुस्तकात उतरते की काय अशी शंकाही वाचक म्हणून मनात येते. ते पलायनवादी, निराश नसतीलही, पण रिपिटेशन हे त्यांचा पुस्तकाचे गमक होय. हुल मध्ये आहे तेच जाती बदलल्या की झुल मध्ये तेच बिढार मध्ये. म्हणजे नक्की रिपीटेशन करुन काय साधायचे होते हे कळत नाही.

हे कोसला संदर्भात नाही

हे कोसला संदर्भात नाही ..

माझं वाचन फार नाही पण मला जेव्हढं वाचलंय त्यावरून हेच वाटत आलंय की एकाच लेखकाची जेव्हढी जास्त पुस्तकं वाचत जातो आपण तसतसं त्यात stereotyping आढळंत जातं .. नेमाडेंच्या बाबतीतही ते खरं असेल ..

मी भालचंद्र नेमाडेंचे फक्त

मी भालचंद्र नेमाडेंचे फक्त कोसला हे एकच पुस्तक वाचले आहे. ईतर पुस्तके वाचली नाही कारण कोसला वाचूनचं गार झालो होतो अगदी. मलाही शैली खूप आवडली ह्या पुस्तकाची.

टण्या, रैना धन्यवाद. 'कोसला'

टण्या, रैना धन्यवाद. 'कोसला' महानच. काचेच्या तुकड्यावर वाळूनं चित्र काढून ती निर्विकारपणे पुसणारे आणि नवं चित्र काढणारे लोक असतात ना, त्यांच्या जातीची त्यांची विलक्षण शैली. वर टण्यानं उल्लेख केला आहे, त्यांच्या अलिप्तपब्णे बदाबदा पाणी ओतण्याच्या निर्दयपणाचा. पण नंदनकडून 'कॅचर इन दी राय' आणि 'कोसला'तली साम्यस्थळं कळली, पुढे पुस्तक मिळवून वाचलं, तेव्हा नेमाड्यांनी त्या पुस्तकाचा निदान उल्लेखतरी करायला हवा होता, ऋण वगैरे खड्ड्यात गेलं, अशी सूक्ष्म बोच वाटलीच. त्यानं पुस्तकाच्या गुणवत्तेत फार कमीजास्तचा फरक पडत नसला तरीही.

काचेच्या तुकड्यावर वाळूनं

टोणगा, तरीचं म्हणजे काय.. स्पष्ट बोला पाहू....

सुरेख लेख. रैना आणि अरभाट

सुरेख लेख. रैना आणि अरभाट यांच्या प्रतिक्रियांशीही सहमत आहे.

'कोसला'बद्दल ऐकून असलो तरी पहिली ओळख दहावीच्या पाठ्यपुस्तकात (बुद्धदर्शन नावाच्या धड्यातून) झाली. पुढचे-मागचे संदर्भ नसल्याने धडा तितकासा आवडला नाही. त्यानंतर १-२ वर्षांत 'कोसला' वाचायला घेतलं खरं, पण अर्धं वाचून सोडून दिलं. पुढच्या खेपेला मात्र वाचून झाल्यावर त्यांच्याच भाषेत सांगायचं तर 'हे थोर आहे' अशी प्रतिक्रिया उमटली. त्याहीनंतर अचानक कधीतरी यातल्या लक्षात राहिलेल्या दोन वाक्यांचा -- 'तिच्याबरोबर तिचं इवलंसं गर्भाशय गेलं...तिनं एक मोठ्ठीच खानेसुमारीची ओळ वाचवली' आणि 'पूर्वजांच्याच नशिबी नपुंसकगिरी नव्हती. म्हणून हे फेरे - मर्द बापांपायी' --- यांच्यातला परस्परसंबंध लक्षात आला आणि शेवटच्या त्या दैनंदिनीतल्या (आणि एकंदरीतच कादंबरीतल्या) भाषिक प्रयोगांबद्दलचा आदर वाढला.

नंदन, किती छान लिहितोस तू

सर्वांनाच धन्यवाद. हे सारे.

सर्वांनाच धन्यवाद. हे सारे वाचून कोसला वाचणे हे माझ्या बकेट लिस्ट मध्ये.

मी बारावीच्या सुट्टीत वाचली

नंदन, सुंदर पोस्ट.

"हे कदाचित नैसर्गिक असावं.

"हे कदाचित नैसर्गिक असावं. कोसला, शाळा, टू किल अ मॉकिंगबर्ड, लंपन यासारखी Bildungsroman कॅटॅगरीत (वयात येतानाच्या वयातल्या (!) अनुभवांचे चित्रण करणार्‍या कादंबर्‍या) मोडणारी पुस्तकं कदाचित वाढत्या वयात 'ओळखीचे ते अनोळखी कुणी' सारखी वाटत असावीत. त्या त्या लेखकाच्या प्रतिभेबरोबरच आपणही असेच कधी काळी उदाहरणार्थ तंतोतंत मॅडसारखा थोर विचार करायचो, ह्या भावनेचा - अगदी छोटा का होईना - ही पुस्तकं आवडण्यात भाग असा"

हेच टाळायला मी शाळा वाचणं टाळतोय. पण आता पिच्चर येतोय म्हटल्यावर वाचावी लागणार. बाकी कोसला मी फार कोर्‍या पाटीचा असताना वाचली...

'कोसला' आवडण्याचं कारण म्हणजे

'कोसला' आवडण्याचं कारण म्हणजे त्यातला वाया जाण्याचा फेज. तो काळ फार विचित्र असतो, किंचित दिर्घही.. पण पोकळीसारखा. पुन्हा मागे वळून पहावं तर अस्पष्ट आठवणारा. तो ज्याला लख्ख आठवतो तो 'कोसला' लिहतो, बाकीचे निव्वळ आवड-नावडण्याची कारणे..

Search with any image

Unsupported image file format.

Image file size is too large..

Drag an image here

Kosla (Marathi Edition) › Customer reviews

Customer reviews.

Kosla (Marathi Edition)

Top positive review.

Top critical review

There was a problem filtering reviews right now. please try again later., there was a problem loading comments right now. please try again later..

• ← Previous page
• Next page →

• Press Releases
• Amazon Science
• Sell on Amazon
• Sell under Amazon Accelerator
• Protect and Build Your Brand
• Amazon Global Selling
• Become an Affiliate
• Fulfilment by Amazon
• Advertise Your Products
• Amazon Pay on Merchants
• COVID-19 and Amazon
• Your Account
• Returns Centre
• 100% Purchase Protection
• Amazon App Download

• Conditions of Use & Sale
• Privacy Notice
• Interest-Based Ads

कोसला कादंबरी माहिती मराठी | Kosla Novel Information Marathi

Kosla Novel Information Marathi:या कथेचा काळ साधारण 1960 चा आहे.या कादंबरी चे इंग्लिश बरोबरच हिंदी, गुजराती, कन्नड, आसामी, पंजाबी, बंगाली अश्या भारतीय भाषांमध्ये सुधा अनुवाद झाले आहेत.या कादंबरी चे लेखक आहेत भालचंद्र नेमाडे.कोसला ही भालचंद्र नेमाडे यांची पहिली कादंबरी.ही कथा म्हणजे पांडुरंग सांगवीकर यांचे आत्मचरित्र त्यांच्या आयुष्यात काय काय घडले ते कसे त्या गोष्टी कडे पाहत होते त्याने केलेली निरीक्षणे त्याने केलेल्या गमती, त्याचे वागणे, त्याला आलेले अपयश हे तो वाचकाला सांगतो.

कोसला कादंबरी माहिती मराठी (Kosla Novel Information Marathi)

पैष्याने समृध्द असलेले पांडुरंग चे गावातील कुटुंब पण वडलांच्या धाकात पांडुरंग चे लहानपण झाले.आपल्याला काही थोर करीला पाहिजे पण या खेडे गावात काय थोर होणार हा विचार करून तो आपल्या शिक्षांना साठी पुणे शहराला जातो. तेथे तो बिंदास आयुष्य जगतो.तेथे तो वसतिगृहात राहतो, त्यांचे फारसे मित्र ही नसतात.कारण मित्रांकडून आपण फक्त वापरले जातोय असे आणुभव त्याला आले होते.त्यामुळे त्याला फक्त सुरेश ची मैत्री फार काळ लाभली.

त्यामुळे ते दोघे टेकड्यांवर, गढांवर फिरायला जात असत.सुरेश आणि पांडुरंग यांची गमती वाचताना फार गमती येतात तसेच त्यांच्यातील गमती फार मजेशीर आहेत.काही थोर करायचे म्हणून पांडुरंग कॉलेज च्या कार्यक्रमात त्यांचा सहभाग असायचा.पांडुरंग चे लहानपण,कॉलेज,हॉस्टेल,चहा,गप्पा, टेकडीवरचे फिरणे,अंगाशी आलेली प्रकरणे,त्याचे निरीक्षण,गाव, शहर यांबद्धल वाचताना आर्धे पुस्तक कधी संपते हे कळतच नाही.कॉलेज चालू असतानाच त्याच्या बहिणी चा मृत्यू झालेला त्याला समजते.मृत्यू यावर पांडुरंग व्यापक असा विचार करतो.

अपयश व आयुष्याला लागलेला आक्रोश पांडुरंग च्या मनात असतोच.असेच वर्षा मागे वर्ष जातात आणि पांडुरंग सुद्धा गावातील कंपूत भरती झालेला असतो.कंपू म्हणजे शहरात चार – सहा वर्ष राहिलेली मूल.या अपयशी मुलांकडे समाज कसा पाहतो व यांच्या बद्द्ल त्या मूल्यांच्या मनात काय विचार असतो हे पांडुरंग बोलतो.गावात वाटते की हे मजेशीर प्राणी आहेत पण त्यांना असे वाटत की आपल्या बरोबर चे पुढे गेले आणि आपण अजून येथेच आहोत.पण पांडुरंग ला हे समजले होते की पुढे जाणाऱ्याना जाऊ द्यावे आणि मागे राहिलेल्यानी एकत्र येवुन हे दाखवावे की आम्ही पण काही कमी नाही.

ही कादंबरी वाचताना पांडुरंग मनात एक घर करून जातो. पुस्तकाचे मुखपृष्ठ केले आहे नितीन दादरवला यांनी, पुस्तकाच्या मुखपृष्ठावर एका रिकाम्या खोली चे चित्र आहे.खाली लेखक आणि कादंबरी चे नाव लीहले आहे.पुस्तकाच्या मागील बाजूस उश्या पाठनकर यांच्या पत्राचा उतारा आहे या पत्र्याच्या खाली लिहले आहे कोसला वयाच्या 18 व्या वर्षी भेटली, कादंबरीला आता 50  वर्ष झाली.

भालचंद्र नेमाडे यांची माहिती

भालचंद्र वणाजी नेमाडे यांचा जन्म 27 मे 1938 रोजी जळगाव जिल्ह्यातील सांगवी या गावी झाला. 1955 मध्ये जळगाव जिल्ह्यातील भालूच्या न्यू इंग्लिश स्कूल मधून प्रथम श्रेणी शालांत परीक्षा उत्तीर्ण झाल्यावर पुण्याच्या फरगुशन महाविद्यालयातून भाषाविज्ञान या विषयात एमए केल्यानंतर 1964 मध्ये मुंबई विद्यापीठातून एम ए इंग्रजी मध्ये केले.

इंग्रजी भाषा आणि साहित्य, वाड्मय प्रकार, भाषाविज्ञान, भारतीय साहित्य, मराठी भाषा आणि साहित्य इत्यादी त्यांचे अध्यापनाचे आणि संशोधनाचे विषय आहेत. राज्य तसेच राष्ट्रीय पातळीवरील साहित्यिक मंडळावर सल्लागार सदस्य म्हणून येथे कार्यरत आहेत.

त्यांची इंग्रजी आणि मराठी ग्रंथसेवा विपुल आहे.नेमाडे यांच्या वाङ्मयीन कारकिर्दीची सुरुवात फेब्रुवारी 1956 पासून झाली. निळे मनोरे ही त्यांची पहिली कविता, फरगुशन महाविद्यालयाच्या नियतकालिकात प्रथम प्रकाशित झाली. त्यानंतर विविध नियतकालिकांमधून त्यांच्या कविता प्रसिद्ध होत होत्या.

भालचंद्र नेमाडे यांचे पहिली कादंबरी कोसला ही प्रसिद्ध होण्यापूर्वी त्यांच्या कविता छंद प्रतिष्ठान यामधून प्रसिद्ध झाल्या होत्या.कोसला ही कादंबरी नेमाडे यांच्या वयाच्या 25 व्यां वर्षी प्रकाशित झाली. कोसला हे पांडुरंग सांगवीकर या खेड्यातून आलेल्या व पुण्यात शिकणाऱ्या तरुणाची आत्मकथा आहे.

ती कादंबरी सर्वसाधारणपणे मराठी वाङ्मय प्रवाहाच्या बाहेरील कलाकृती मांडली जाते.कोसला चा नायक पांडुरंग सांगवीकर नैतिकतेच्या आधारावर गाव सगळे यांना नाकारतो अशा व्यक्तिमत्त्वावरील कथा असलेली कोसला ही कादंबरी प्रस्थापित कादंबऱ्यांचे स्वरूप विषय भाषाशैली संकल्पना अशा सर्वांना दूर ठेवणारी ठरली.

निष्कर्ष (summary)

वारंवार विचारले जाणारे प्रश्न (faq), कोसला कादंबरीचे लेखक कोण .

भालचंद्र वनाजी नेमाडे यांनी कोसला ही कादंबरी लिहली.

कोसला ह्या कादंबरीत लेखकाने कोणत्या निवेदन पद्धतीचा अवलंब केला आहे ?

Leave a comment cancel reply.

• Forthcoming
• Newly Added Books
• Free eBooks
• Free eBooks on iPad
• Newly Added eBooks
• Navneet Educations
• Nirali Prakashan
• Career Publication
• Atharva Publications
• Sun (Adiraj) Publications
• eDiwali Ank
• दिवाळी अंक २०२३
• दिवाळी अंक २०२२
• दिवाळी अंक २०२१
• दिवाळी अंक २०२०
• दिवाळी अंक २०१९
• दिवाळी अंक २०१८
• दिवाळी अंक २०१७
• दिवाळी अंक २०१६
• दिवाळी अंक २०१५
• दिवाळी अंक २०१४
• दिवाळी अंक २०१३
• दिवाळी अंक २०१२
• दिवाळी अंक २०११
• Free eMagazines
• Free eMagazines on iPad
• Publications

Academia.edu no longer supports Internet Explorer.

To browse Academia.edu and the wider internet faster and more securely, please take a few seconds to  upgrade your browser .

Enter the email address you signed up with and we'll email you a reset link.

• We're Hiring!
• Help Center

Kosala - When Marathi Fiction Was Caught Napping

2013, 50 Writers, 50 Books - The Best of Indian Fiction

When the first novel of a young Bhalchandra Nemade was published in 1963, it caused a sensation in Marathi literary circles. This essay examines Kosala's literary merit, its claim to greatness and how the passage of time has treated the novel.

Related Papers

Oxford Research Encyclopedia of Literature

Amardeep Singh

The Indian novel has been a vibrant and energetic expressive space in the 21st century. While the grand postcolonial gestures characteristic of the late-20th-century Indian novel have been in evidence in new novels by established authors such as Vikram Chandra, Amitav Ghosh, and Salman Rushdie, a slate of new authors has emerged in this period as well, charting a range of new novelistic modes. Some of these authors are Kiran Desai, Aravind Adiga, Githa Hariharan, Samina Ali, Karan Mahajan, and Amitava Kumar. In general, there has been a move away from ambitious literary fiction in the form of the " huge, baggy monster " that led to the publication of several monumental postcolonial novels in the 1980s and 1990s; increasingly the most dynamic and influential Indian writing uses new novelistic forms and literary styles tied to the changing landscape of India's current contemporary social and political problems. The newer generation of authors has also eschewed the aspiration to represent the entirety of life in modern India, and instead aimed to explore much more limited regional and cultural narrative frameworks. If a novel like Rushdie's Midnight's Children (1981) took its protagonist all over the Indian subcontinent and indexed a large number of important historical controversies in the interest of broad representation, Padma Viswnanathan's The Toss of a Lemon (2008) limits itself to a focus on a single Tamil Brahmin family's orientation to issues of caste and gender, and remains effectively local to Tamil Nadu. There is no central agenda or defining idiom of this emerging literary culture, but three major groupings can be identified that encapsulate the major themes and preoccupations of 21st-century Indian fiction: " New Urban Realism, " " Gender and Secular History, " and " Globalizing India, Reinscribing the Past. "

Anjali Nerlekar

Bhalchandra Nemade is the author of six novels, ranging from Kosla (1963) to Hindu (2010). He has also published two collections of poetry and several substantial books of criticism. He occupied a significant place in Bombay literary life in the 1960s and is at the center of the Marathi canon today. In this interview, conducted in Dahisar, Mumbai in 2011 and continued in 2015 in Santa Cruz, Mumbai, Nemade discusses his studies in Pune, and his early encounters with the Marathi tradition, his arrival in Bombay and involvement with the journal Rahasyaranjan. He recounts his move to Aurangabad and his part in establishing the little magazine Vacha, and his connections and collaborations with other writers in the intellectual and artistic milieu of the 1960s and after. Nemade also reflects on his defence of nativism or deshivad, and his misgivings about the place of English in Indian education.

Supriya Chaudhuri

isara solutions

International Res Jour Managt Socio Human

Every literature is a reflection of its own period. The twentieth century in India is remarked to be the era which changed the face of India forever. The pre-independence struggle along with the changing political and social atmosphere set the tone for the early 1900s, while the crux of these uprisings led to the ultimate freedom for India from the British colonial rule in mid-1940s. The years that followed were of disarranged and distorted constructions of a new India. From going through the brutal and horrifying partition, to conquering problems internally, India was losing many battles after winning the war. It is at this time, when literature of partition, of history turned into words, came to form a huge canon of its own. The themes changed, from one kind of struggle to another, from past glories to present victories and hopeful futures. On the other hand, India had also to come around the newly acquired language which it couldn't shake off its tongue-English. English kept on cumulating new meanings for Indians by becoming a language they had learned under compulsion and slowly being accepted as a language they felt is now their own. To say that India only went through major political changes in the twentieth century is a huge understatement; as cultural, social, economic, lingual, and psychological changes were equal contributors to twentieth century Indian literature, arisen out of this modern history. This paper attempts to journey across these changing themes and language(s) from the early twentieth century to the dawn of twenty-first, when Indian fiction in English explored, expanded, and underwent many impactful currents of change, only today, to be widely accepted in the West as refined and worthy.

Vishwabharati Research Centre, Latur, India

The book Indian English Novel: Styles and Motives is an anthology of twenty two well explored research articles. It presents diverse facets of motive and stylistic approach adopted by the eminent Indian English novelists from time to time. Authors have tried to bring into surface many new ideas related to Indian English novel. Works and authors taken into consideration are made worthy to be discussed in this anthology and the main focus of this anthology lies in throwing light upon the style and the motive of Indian English novel written by both native and diasporic writers. Works of almost all the Indian novelists from late Indian writer Rabindranath Tagore to recent Indian writer Chetan Bhagat are taken into focal point of discussion and the anthology has hardly missed any important master of fiction and his or her important work of art as regards Indian English novel. In addition to content, the introductory note of this anthology is very resourceful to understand the changing trend of style and motif of Indian English novel. The book will be helpful for both academic and research purposes.

in: Göttsche, Dirk, Rosa Mucignat and Robert Weninger (eds.). Landscapes of Realism (= Comparative History of Literatures in European Languages, CHLEL), vol. 1, Amsterdam/Philadelphia: John Benjamins, 2021. pp. 89–99

Sascha Ebeling

During the second half of the nineteenth century, people across India began to write books they called "novels, " sometimes using traditional terms for 'story' or 'prose narrative' in their respective language, sometimes simply using the English term "novel. " Only recently critics have acknowledged that this 'emergence of the novel' in India was not simply the importation of a Western form or a borrowed genre, but rather a set of complex sociocultural processes that varied signi cantly from one linguistic region and literary tradition to another. is chapter examines the question of realism in the early novels written in Indian languages, i.e., the question of how precisely the earliest Indian novels related to the societies from which they originated.

The book examines the Hindi laghukatha - a modern Indian prose genre that has been published since the 1970s in Hindi newspapers and magazines and is characterised by its concise form (500 words on average) and socio-political agenda. The importance of the genre within the Hindi literary scene lies in the fact that the laghukatha is based on indigenous genres which have been modernised, whereas the Hindi short story and the novel are Western genres that have been appropriated and Indianised. A thorough investigation of around 280 primary texts accompanied by an evaluation of the relevant Hindi criticism gives a comprehensive literary analysis of this genre and its historical development. This allows, in conclusion, to delineate an "ideal type" of laghukatha, suggesting a range of compulsory, desirable and optional features. English translations of almost 50 representative Hindi texts complete the picture.

Dnyaneshwar Jadhawar

Exactly when Marathi novels emerged has always been a topic for discussion. Because the concept of the novel has come to us from English literature. Before we had long stories. It is also called a short novel by some critics. But the first novel in the English period, "Yamuna Tourism" (यमु ना पयय टन) was recorded in 1857. Later, along with realistic novels, delightful novels started from 1861. Later in 1871, The historical novel also started in the form of Gunjikar's novel Mochangad. Explaining the motivations behind the creation of novels in that context, Vasudev Sawant says, that this is the result of a Ranjanwadi novel. The rural novel was written by Krishnarao Bhalekar in 1888 under the title 'Baliba Patil' and published in the magazine Deenmitra. The journey of Marathi literature which started from 1857 has come to till today (2020). There are many novelists among them H.

ARTI NIRMAL

The paper is an attempt to trace the emerging trends in the Indian English fiction, particularly novels in the twenty first century. Literature of the present century is very different from the previous one as it has new issues and challenges to address. In fact, the very concept of culture as well as literature has undergone enormous change over the years and with these changing paradigms, the authors too are experimenting profusely with themes, styles and techniques of writing in order to properly and effectively communicate the new sensibilities of contemporary time. History, myth, science, technology, ecology, environment, gender, politics-all are being told and re-told from myriad perspectives. Innovative forms and techniques are coming into being such as graphic novels, Chick-lit, Science fiction, disability novels, pulp fiction, ecological fiction, gerontological fiction, gay/lesbian novels and various others to capture all the possible aspects of human life and society.

Shyamala A. Narayan

Loading Preview

Sorry, preview is currently unavailable. You can download the paper by clicking the button above.

RELATED PAPERS

Murari Prasad

Comparative Literature

Preetha Mani

Saikat Banerjee , Mayurakshi Dev , Prayer Elmo Raj

shamseer babu Pk

Vijay Kumar Roy

mohd ehtesham

International Journal of English Language & Translation Studies

International Journal of English Language and Translation Studies

Kenneth Ramchand

Panchanan Dalai

International Journal On Integrated Education

Kaushik Das , TITHI SEN

Aparna Bandyopadhyay

RELATED TOPICS

•   We're Hiring!
•   Help Center
• Find new research papers in:
• Health Sciences
• Earth Sciences
• Cognitive Science
• Mathematics
• Computer Science
• Academia ©2024

Search This Blog

Through the mist.

Welcome to Through The Mist! Here we do book reviews-analysis, movie reviews-analysis & mystery articles, video game analysis in Marathi & English! We also write on various topics ranging from social issues and Academics.

कोसला समीक्षा अणि विश्लेषण || Kosla Book Review & Analysis

कोसला, समीक्षा अणि विश्लेषण.

• माझं आणि कोसलाच असलेलं नातं:
• भालचंद्र नेमाडे व कोसला:
• कथेचा सारांश:
• मी खूप स्पॉईलीश सारांश लिहिला होता व तो ह्या पुस्तकाला मुळीच न्याय देत नाही म्हणून हे amazon.in वरील पब्लिशर चे शब्द जसेच्या तसे पेस्ट करत आहे
• लिखाणाची पद्धत:
• पुस्तकाचा गाभा (पुस्तक वाचलं नसेल तर हा मुद्दा skip करा):
• माझं मत:      

Post a Comment

Popular posts, why you need to watch asur || asur webseries review.

दयातलोव पास चे रहस्य || Dyatlov Pass Incident in Marathi

We will keep fighting for all libraries - stand with us!

Internet Archive Audio

• This Just In
• Grateful Dead
• Old Time Radio
• 78 RPMs and Cylinder Recordings
• Audio Books & Poetry
• Computers, Technology and Science
• Music, Arts & Culture
• News & Public Affairs
• Spirituality & Religion
• Radio News Archive

• Flickr Commons
• Occupy Wall Street Flickr
• NASA Images
• Solar System Collection
• Ames Research Center

• All Software
• Old School Emulation
• MS-DOS Games
• Historical Software
• Classic PC Games
• Software Library
• Kodi Archive and Support File
• Vintage Software
• CD-ROM Software
• CD-ROM Software Library
• Software Sites
• Tucows Software Library
• Shareware CD-ROMs
• Software Capsules Compilation
• CD-ROM Images
• ZX Spectrum
• DOOM Level CD

• Smithsonian Libraries
• FEDLINK (US)
• Lincoln Collection
• American Libraries
• Canadian Libraries
• Universal Library
• Project Gutenberg
• Children's Library
• Biodiversity Heritage Library
• Books by Language
• Additional Collections

• Prelinger Archives
• Democracy Now!
• Occupy Wall Street
• TV NSA Clip Library
• Animation & Cartoons
• Arts & Music
• Computers & Technology
• Cultural & Academic Films
• Ephemeral Films
• Sports Videos
• Videogame Videos
• Youth Media

Search the history of over 866 billion web pages on the Internet.

Mobile Apps

• Wayback Machine (iOS)
• Wayback Machine (Android)

Browser Extensions

Archive-it subscription.

• Explore the Collections
• Build Collections

Save Page Now

Capture a web page as it appears now for use as a trusted citation in the future.

Please enter a valid web address

• Donate Donate icon An illustration of a heart shape

Bookreader Item Preview

Share or embed this item, flag this item for.

• Graphic Violence
• Explicit Sexual Content
• Hate Speech
• Misinformation/Disinformation
• Marketing/Phishing/Advertising
• Misleading/Inaccurate/Missing Metadata

Source: Digital Library of India

Scanning Centre: C-DAC, Noida Source Library: Nbt Date Accessioned: 9/23/2015 15:27 The Digital Library of India was a project under the auspices of the Government of India.

plus-circle Add Review comment Reviews

1,596 Views

DOWNLOAD OPTIONS

In collections.

Uploaded by Public Resource on October 22, 2020

SIMILAR ITEMS (based on metadata)

Get the Reddit app

Indian Books is a community of book lovers. While we encourage discussions related to regional/mainstream Indian literature, feel free to talk about reading in general, not just restricted to Indian authors. The perspective of the Indian reader is most welcome.

Suggestions for Marathi books?

Its a shame that I haven't read a single Marathi novel even though its my mother tongue. I want to change that. Can you recommend some classics which are a must read?

Kosla (कोसला) (2000)

• Biography Books
• Children Books
• Classics Books
• Historical Books
• Horror Books
• Literature Books
• Novels Books
• Story Books
• Travel Book
• Acharya Tulsi
• Anant Kanekar
• Arvind Gupta
• Bhargavaram Viththal Varerkar
• Chintaman Vinayak Vaidya
• Dada Bhagwan Foundation
• Dattatreya Sitaram Pangu
• Datto Vaman Potdar
• Gajanan Tryambak Madkholkar
• Ganesh Joshi
• Gopal Nilkanth Dandekar
• Govind Sakharam Sardesai
• Hari Narayan Apte
• Ibi Lepscky
• Krishnaji Prabhakar Khadilkar
• Lakshman Bhave
• Lakshman Ramachandra
• Lakshman Shastri Joshi
• Mahadev Maate
• Mahadevshastri Joshi
• Pandurang Sadashiv Sane
• Pralhad Keshav Atre
• Sarojini babar
• Shivram Mahadev Paranjape
• Shridhar Venkatesh Ketkar
• Vaman Malhar Joshi
• Vinoba Bhave
• Vitthal Vaman Hadap

Login to your account

• Kosala (कोसला) by Bhalchandra Nemade

Kosala is a famous Marathi novel, which was written by Bhalchandra Vanaji Nemade. This remarkable novel first published in 1963. This book is also known as Kolsa. This novel translated into English and many other languages. The English edition of this novel published in 1997. The story of this book is about a 25 years young man, Pandurang Sangvikar. This novel was written using the autobiographical form.

Book Details:

• Book Name: Kosala (कोसला)
• Author: Bhalchandra Nemade
• Genre: Fiction
• Category: Literature
• Published: 1963
• Total pages: 08
• PDF Size: 05 Mb

Download PDF   /   Read Online

Similar titles

(2) comments

कोसला हवी आहे

Leave a comment Cancel reply

Save my name, email, and website in this browser for the next time I comment.