essay on voting in gujarati language

Your Article Library

Essay on gujarati language (1230 words).

ADVERTISEMENTS:

Essay on Gujarati Language!

Gujarati evolved from a dialect of the Gurjara Apabhramsa. It reached a distinctive form by the 12th century. Jain influence is strongly evident in the early stages of its development.

Jain authors transformed the Rasa, originally a folk dance, into melodious dramatic poetry. In the eleventh century, due to the development of trade and commerce, the religious influence of Jainism and that of Hinduism, and the encouragement provided by Siddhraj, Solanki and Vaghela Rajputs, literary activities flourished.

In the context of gradual evolution, the history of Gujarati literature is generally classed into three broad periods: the early period (up to c. 1450 AD), the Middle period (up to AD 1850) and the Modern period (AD 1850 onwards). However, Gujarati literature and its tremendous maturation and proficiency have been traced back to the Muzaffarid dynasty, which had provided the sultans of Gujarat in western India from 1391 to 1583.

The first four centuries of the second millennium AD— Praag Narsinh-Yug—saw the emergence of the distinguished Jain monk and scholar Hemchandracharya Suri, one of the earliest scholars of Prakrit and Apabhramsha grammars and the mother of the Gujarati language. He had penned a formal set of ‘grammarian principles’, a treatise that formed the cornerstone of Apabhramsa grammar in the Gujarati language. He wrote Kavyanushasana, a handbook or manual of poetry, Siddha-haima-shabdanushasana, Prakrit and Apabhramsha grammars, and Desinamamala, a list of words of local origin.

The earliest writings in this language were by Jaina authors. Rasas were long poems which were essentially heroic, romantic or narrative in nature. Salibhadra Suri’s Bharatesvara Bahubalirasa (AD 1185), Vijayasena’s Revantgiri-rasa (AD 1235), Ambadeva’s Samararasa (AD 1315) and Vinayaprabha’s Gautama Svamirasa (AD 1356) are the most illustrious examples of this form.

Other notable prabandha or narrative’ poems of this period include Sridhara’s Ranamalla Chhanda, Merutunga’s Prabodhachintamani, Padmanabha’s Kanhadade Prabandha and Bhima’s Sadayavatsa Katha.

The phagus are poems that pictured the blissful and cheery nature of the spring festival, examples being Rajasekhara’s Neminatha-phagus (AD 1344) and Vasantha- vilasa (AD 1350). “Neminatha Chatuspadika”, written in 1140 by Vinayachandra, is the oldest of the baramasi genre of Gujarati poems.

The earliest work in Gujarati prose was written in 1355 by Tarunaprabha (Balavabodha). Manikyasundara’s Prithvichandra Charita (AD 1422), a religious romance, is the best illustration of old Gujarati prose.

During the fifteenth century, Gujarati literature was deeply influenced by the Bhakti movement. Narsinh Mehta (AD 1415- 1481) was the foremost poet. The Ramayana, the Bhagavad Gita, the Yogavashistha and the Panchatantra were all translated into Gujarati. This period also experienced the colossal Puranic revival, which led to the rapid growth and maturation of devotional poetry in Gujarati literature.

Meera and Dayaram, along with Narsinh Mehta, were foremost contributors of the sagun bhakti dhara. Bhalana (1434- 1514) had translated Banabhatta’s Kadambari into Gujarati. Bhalana composed Dasham Skandha, Nalakhyan, Ramabal Charitra and Chandi Akhyana. Meera supplied many padas (Verse).

Premanand Bhatt elevated the Gujarati language and literature to a new height. Shamal Bhatt was an extremely creative and productive poet (Padniavati, Batris Putli, Nanda Batrisi, Sinhasan Batrisi and Madana Mohan).

Dayaram (1767-1852) wrote religious, ethical and romantic lyrics (the ‘Garbi’) in his works Bhakti Poshan, Rasik Vallabh and Ajamel Akhyan. Parmanand, Brahmanand, Vallabha, Haridas, Ranchhod and Divali Bai were other authoritative ‘saint poets’ from this period.

The nirgun bhakti dhara was represented by again Narsinh Mehta. Akho’s Akhe Gita, Chittavichar Samvad, Anubhav and Bindu are seen as ’emphatic’ compositions on the Vedanta. Other contributors are Mandana, Kabir-Panthi, Dhira Bhagat, Bhoja Bhagat, Bapusaheb Gaikwad, and Pritam.

From the middle of the 19th century, Gujarati came under the strong western influence, due to colonial residence. Modern Gujarati literature is associated with Dalpatram (1820-1898) who wrote Vinacharitra and Narmad (1833-1886) who wrote the first Gujarati dictionary, the Narmakosh.

It is a history of the world, and also an authority on poetics. Narmad’s Rukmini Haran and Virasinh are considered to be masterpieces. The other great works in this era are Bholanath Sarabhai’s Ishvara Prarthanamala (1872), Navalram’s Bhatt nu Bhopalu (1867) and Veermati (1869), and Nandshankar Mehta’s Karana Ghelo (1866)— the first novel of Gujarati literature.

Ranchhodlal Udayaram Dave (1837-1923) is seen as a groundbreaker in the art of play- writing in Gujarati. Other dramatists of note were Dalpatram, Narmad and Navalram. The poets of note include Narsinhrao Divetiya (Smarana Samhita, Kusumamala, Hridayavina, Nupur jhankar and Buddha Charit); Manishankar Ratanji Bhatt or Kavi Kant (Purvalap) and Balwantray Thakore (Bhanakar).

Poet Nhanalal, author of Vasantotsava (1898) and Chitradarshan (1921), an epic referred to as Kuruksetra, outshone in his apadya gadya or rhyming prose. Govardhanram Tripathi (1855-1907), author of Saraswatichandra, was among the celebrated novelists of Gujarati literature.

During the period of influence of Gandhi, Gujarat Vidyapith became the nerve-centre of all literary activities. Novels, short stories, diaries, letters, plays, essays, criticisms, biographies, travel books and all kinds of prose began to flood Gujarati literature.

Modern Gujarati prose was given prominence by KM. Munshi, one of the best known literary figures of Gujarati literature whose works include dramas, essays, short stories and novels and Mahatma Gandhi, whose An Autobiography of My Experiments with Truth, Satyagraha in South Africa, Hind Swaraj or Indian Home Rule, a political pamphlet, and a paraphrase in Gujarati of John Ruskin’s Unto The Last are well- known works.

During the 1940s, there could be witnessed a rise in communistic poetry and this inspired a movement for progressive literature in Gujarati. Poets like Umashankar, Sundaram, Shesh, Snehrashmi and Betai, amongst others, centred on the existing social order, the struggle for independence and the travails of Mahatma Gandhi himself.

Inspired by Rabindranath Tagore’s poems, Umashankar Joshi enriched Gujarati literature by writing in Tagore’s style. His writings include Prachina, Mahaprasthan, Nishith (Jnanpith Award in 1967). The Gujarati novel was also made a household name by G.G. Joshi (‘Dhumaketu’), Chunilal V. Shah, Gunvantrai Acharya, Jhaverchand Meghani, Pannalal Patel and Manubhai Pancholi.

Chandravadan Mehta, Umashankar Joshi, Jayanti Dalai and Chunilal Madia were some significant dramatisits and Kaka Kalelkar, Ratilal Trivedi, Lilavati Munshi, Jyotindra Dave and Ramnarayan Pathak the noted essayists of the time.

In the 1940s and the 1950s, poetry dominated. Rajendra Shah, Niranjan Bhagat, Venibhai Purohit, Prahlad Parekh and Balmukund Dave were the major poets.

Post-independence Gujarati poetry revealed greater subjectivity and explored newer philosophies, thoughts and imagery. The poems are very subjective and brutal. Gujarati poets of the era include critically acclaimed poets like Suresh Joshi, Gulam Mohamed Sheikh, Harinder Dave, Chinu Modi, Nalin Raval and Adil Mansuri.

Post-independence prose literature had two distinct trends: traditional and modern, the former represented by writers of ethical values (Gulabdas Broker, Mansukhlal Jhaveri, Vishnuprasad Trivedi and others) and the latter by writers reflecting the influence of existentialism, surrealism and symbolism (Chandrakant Bakshi, Suresh Joshi, Madhu Rai, Raghuvir Chowdhury, Dhiruben Patel, Saroj Pathak and others).

Popular writers like Vithal Pandya, Sarang Barot, Dinkar Joshi, Harkisan Mehta, Ashwini Bhatt wrote novels that won the hearts of the common people. Pannalal Patel’s novel Maanavi Ni Bhavaai received the Jnanpith Award in 1985.

After the mid-1980s, Gujarati literature has seen the likes of Bhagwatikumar Sharma, Vinesh Antani, Dhruv Bhatt, Yogesh Joshi, Bindu Bhatt, and Kanji Patel who have brought freshness in narration in novels.

Gujarat Vidhya Sabha, Gujarat Sahitya Sabha, and Gujarati Sahitya Parishad are Ahmedabad-based literary institutions promoting the spread of Gujarati literature.

Related Articles:

• Essay on Dogri Language (390 Words)
• Essay on Sindhi Language (582 Words)

Gujarati Language

No comments yet.

Leave a reply click here to cancel reply..

You must be logged in to post a comment.

બાળકોમાં વધુ સારી લેખનકળા વિકસાવવા માટે એક પ્રયાસ 

Gujarati Nibandhmala is designed to help students in Gujarati medium write better and more language-rich essays in an effective way.

Over 100 Essays

An ever growing library of essays so you can get ideas

10+ Categories

All essays are categorised in various categories to help you browse easily

Free Forever

Gujju Nibandh App is available for everyone for free

Gujarati essays

Publishing History

Related... search within gujarati essays -->, prolific authors.

ભારતીય સંસ્ક્રુતિના પાયા

Essays on the value of Indian civilisation and culture. This volume consists of various essays: 'Is India Civilised?', 'A Rationalistic Critic on Indian Culture', 'Defence of Indian Culture', 'Indian Culture and External Influence' and 'The Renaissance in India'. They were first published in the monthly review Arya between 1918 and 1921.

• The Renaissance in India
• 1997 Edition
• The Foundations of Indian Culture
• 1972 Edition

•   ભારતીય સંસ્ક્રુતિના પાયા    ગુજરાતી
•   भारतीय संस्कृतीचा पाया    मराठी
•   Les Fondements de la culture indienne    Français

Book Formats

Translations.

• SABCL > The Foundations of Indian Culture ગુજરાતી मराठी Français

Essays on the value of Indian civilisation and culture.

  Home

  Sri Aurobindo

  Books

  SABCL

  Gujarati

Let us co-create the website.

Share your feedback. Help us improve. Or ask a question.

• Copyright, Terms and Conditions
• Grievance Redressal Mechanism

• Ground Reality
• Hum Sab Sahmat
• Speaking Up
• Waqt ki awaz
• Women Speak
• Conversations

Part 1: Discussing Narasinha Mehta, the Adi Kavi of Gujarat

Narasinha Mehta was a 15th-century poet-saint of Gujarat. He was an exponent of Vaishnava poetry and is revered in Gujarati literature, as its Adi Kavi (Sanskrit for “first among poets”). Since the late nineteenth century, the circulation of his songs and narratives has become a cultural resource to understand the larger devotional, moral, social and literary aspirations of Gujarati speakers since the medieval period. Narasinha Mehta is most famous for his bhajan Vaishnav Jan To which became popular as Mahatma Gandhi’s favourite and become almost synonymous with him.

Neelima Shukla Bhatt in her book, Narasinha Mehta of Gujarat: A Legacy of Bhakti in Songs and Stories presents an illuminating account of the life, legend, and works of the great poet-saint who profoundly influenced Mahatma Gandhi and remained a source of moral inspiration for him.

In a three-part interview series with the author, Ananya Vajpeyi discusses the legend of Narasinha Mehta, how Gandhi related to the Narasinha tradition and the relevance of the bhajan Vaishnava Jan To as a cultural resource for healing in dark times. Below is an extract from chapter six, “A Saint-poet in the Making of a Mahatma: Narasinha Mehta and Gandhi” of the book, where Bhatt outlines how Gandhi began to be associated with the Narasinha tradition. 

The greatest homage to truth is to use it.

—Ralph Waldo Emerson

On October 1, 2009, the eve of Gandhi’s 140th birthday, the India-based news service Mid-Day and many others uploaded a clip of its news broadcast on the video-sharing website YouTube. The clip contains a recording of US President Barack Obama’s conversation with a group of students. Here, a student asks the president, “If you could have dinner with anyone dead or alive, who would it be?” The president first exclaims that “dead or alive” is a big list. But, he then says thoughtfully, “I think it might be Gandhi, who is a real hero of mine. . . . He inspired Dr King. So, if it hadn’t been for the nonviolent movement in India, you would not have found the civil rights movement in the United States.” 1  President Obama’s response referred to a chain of inspiration that links him to his two heroes, one from across the world and the other from home. Perhaps, it was also meant to inspire the students to be a part of that link. The Indian news channels had tapped into the unique appeal of this tribute to Gandhi for those young Indians who regard President Obama as a hero.

Although President Obama has evoked Gandhi on several occasions, 2  his response in the school context can be viewed as a moment of what Marshall Ganz, the well-known activist and an expert on grassroots movements, terms “public narrative.” Ganz defines “public narrative” as “a leadership practice . . . for enabling others to achieve purpose” that can be used to link one’s own calling to that of one’s community. He suggests that through such “narrative we learn how to make choices in response to challenges of an uncertain world—as individuals, as communities and as nations.” 3  In responding to the student’s question, the president had seized an opportunity to engage in a narrative of this type.

If asked the same question as President Obama, Gandhi perhaps would have mentioned Narasinha Mehta. Like President Obama, Gandhi also had a long list of people from human history to whom he pays glowing tributes in his writings—Jesus Christ, the Prophet Muhammad, Leo Tolstoy, John Ruskin, his Jain mentor Raichandbhai, the Indian political leaders Gopalkrishna Gokhale and Dadabhai Naoroji, the poet Rabindranath Tagore, and many saint-poets of medieval India such as Tulsidas, Surdas, Mira, Kabir, and Narasinha. 4  Among the saint-poets, Tulsidas (sixteenth century), the author of the Hindi epic Rāmcaritmānas , which Gandhi praised as the greatest book in all devotional literature, has the largest number of references in the voluminous Collected Works of Mahatma Gandhi (CWMG). 5  Yet the spontaneity with which references to Narasinha appear in Gandhi’s personal letters and public communications suggest his distinct affinity with this saint-poet of his native Gujarat. 6  The references to Narasinha in Gandhi’s writing indicate that the saint-poet’s songs formed an integral part of Gandhi’s inner world and that the saint’s sacred biography, with its marked stress on voluntary poverty and empathy for the downtrodden, offered him a model to emulate as well as to invoke in public life. Gandhi also found in these songs and narratives valuable resources to support his social and political ideology. He adopted the term “Harijan” (children of God) from a Narasinha song to refer to the Dalits, the “untouchables” of Hindu society—formerly called ach ut (untouchable) or antyaja (last born)—and recurrently alluded to the saint in public debates about untouchability in Gujarat.

While Gandhi drew considerably from Narasinha’s songs and sacred biography, he also contributed to the shaping of the saint’s tradition in modern times. The way he related to Narasinha’s songs and sacred biography on secular public platforms contributed greatly to their recognition as inspirational resources for constructive relationships and the creation of a just society. His use of Vai snavajana to (Call only that one a true Vaishnava) in public prayers and events transformed it into a globally performed song of compassion and moral integrity. His references to the saint’s tradition in social and political debates drew attention to its ethical relevance beyond religious contexts. His recommendation led to the production of a Hindi film on Narasinha— Narsi Bhagat made by Vijay Bhatt in 1940 (discussed in detail in the next chapter)—that highlighted the saint’s association with the Dalits. Even though his use of the term “Harijan” generated sharp debates about self-representation by Dalit groups that raised sharp questions with regard to the political leadership of caste Hindus, in relation to the Narasinha tradition, it reinforced the saint-poet’s image as an exemplar of egalitarian social ideology, especially in Gujarat. Gandhi engaged with the Narasinha tradition in Ganz’s sense of public narrative. As he did so, his approach both related to and deviated from the two social circles with which he closely identified—the educated Gujarati intellectuals of the early twentieth century and the traditional society of peninsular Gujarat.

As an educated Gujarati, Gandhi began to associate pride in the Gujarati language with the figure of Narasinha early in his public career. Speaking at a meeting of Gujaratis in support of the third literary conference of the language (Gujarati Sahitya Parishad) in 1909 in London he said, “As the basis of my pride as an Indian, I must have pride in myself as a Gujarati. . . . Gujarati is not a language of little worth. No limits can be placed to the growth of a language that has been served by poets like Narasinh Mehta.. . .” 7  Thus, he shared with Gujarati intellectuals admiration for Narasinha as a representative poet of his language. Yet, as he later explained in his presidential address at the Gujarati Sahitya Parishad annual conference in 1936, his literary ideals, focusing on the social relevance of literature, were different from theirs. Critiquing the concurrent literary scene in Gujarati, he suggested that literary works should be accessible to people in all strata of the society, including illiterate villagers, and should be usable as a tool for spreading literacy. 8  In his view, Narasinha’s songs, along with those of other Gujarati poets of devotional lyrics, fit this ideal.

Gandhi most closely identified with the villagers of India and was deeply attached to the traditional milieu of Gujarat. Margaret Chatterjee suggests that Gandhi’s moral journey was guided to a great degree by a rootedness in “the world of the common man, that of poor villagers he knew so well and whose way of life he shared.” 9  Narasinha found a special place in Gandhi’s writings and public life because the tradition of this saint-poet as a whole—both songs and hagiography— offered him accessible and popular sources with which to share his moral and social vision with the people among whom he worked. Here too, while sharing an enthusiasm for Narasinha’s songs and hagiography with a large number of people in Gujarat, he emphatically advocated moral engagement with them for social reconstruction beyond the traditional context of devotion.

Gandhi pushed for new boundaries of meaning in his interpretation of Narasinha as both a literary figure and a saint. Since his interpretations are well documented, his relationship with Narasinha provides a rich site for examining the shaping of a saint-poet tradition in a historical context with new interpretations. The detailed documentation available in CWMG makes it possible to look closely at a process in which a saint-poet tradition acquires new layers of meaning. It also allows us to see how the potential of saint-poet traditions of India to serve as religious and cultural resources can be actualized through the mediation of persons with moral imagination.

1. The video clip is available at http://www.youtube.com/watch?v=kpDoYBpUn_o. The same clip also formed a part of a Telugu news broadcast on the satellite television channel of Andhra Pradesh—TV5. See http://www.youtube.com/watch?v=ywz9ULdMUo4&fea ture=fvwrel. Both clips accessed on May 5, 2011. 2. Obama evoked Gandhi in a speech during his reelection campaign. See, https://www.youtube.com/watch?v=-QrmQBcfu0s (accessed on August 18, 2013). Obama evoked Gandhi again in 2012 in a United Nations speech against violence erupting against Americans in the world (https://www.youtube.com/watch?v=2z6A7lGxBfM, accessed on August 18, 2013). 3. From the syllabus for Marshall Ganz’s course titled “Public narrative: Self & Us & Now” that was taught at Harvard in fall 2012, available at http://marshallganz.usmblogs.com/ files/2012/08/MLD-355-Fall-2012-Final-Syllabus.pdf (accessed on August 18, 2013). 4. For the references to these figures in the Collected Works of Mahatma Gandhi (CWMG), see its volume 99 (1992). 5. For references to Tulsidas’s Ramayana (Rāmcaritmānas), see Gandhi 1957: 32. There are over a hundred references to Tulsidas in the CWMG. The print version of CWMG was published between 1958 and 1994 by the Publications Division of the Government of India; in 1999, CWMG was published in electronic form as Mahatma Gandhi—Interactive Multimedia—Electronic Book in 1999 also by the Publications Division, Government of India. This version generated a controversy over errors and omissions and was recalled. However, after checking the parts cited in this work in the printed original version for accuracy, I have chosen to cite the electronic version as reproduced on http://www.gandhiserve.org/cwmg/cwmg.html as CWMG (E) so that a reader interested in seeing the larger context can do so. Citations also have dates so that an interested reader can refer to the print version. 6. Even though Narasinha is not mentioned in Gandhi’s autobiography, there are numerous references to him in the Collected Works. In Gandhi’s Religious Thought, Margaret Chatterjee stresses Gandhi’s special relationship with Narasinha. See, for example, Chatterjee 1983: 15, 178; Majmudar 2005: 24, 125. 7. CWMG (E) 10: 144–146. Akho (seventeenth century) and Dayaram (eighteenth to nineteenth-century) are well-known poets of Gujarati who composed popular devotional songs. 8. For Gandhi’s speech at the Gujarati Sahitya Parishad, see CWMG (E) 70: 25–35. 9. Chatterjee 1983: 1.

Read More: The Reader as “Hamdard”: the Life and Poetry of Neerav Patel How Ghalib Was Influenced by the Bhakti Movement

Related Posts

“Body on the Barricades is a book of hope amidst curtailment of rights and freedom”

‘क्या महिलाओं का भी कोई देश है?’ भारत को लेकर आठ महिलाओं के आठ विचार

मिथकों, कहानियों और वास्तविक जीवन में महिलाओं की शक्ति को स्वीकारना

• The Guftugu Collection

Welcome Back!

Login to your account below

Create New Account!

Fill the forms bellow to register

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

HindiVyakran

• नर्सरी निबंध
• सूक्तिपरक निबंध
• सामान्य निबंध
• दीर्घ निबंध
• संस्कृत निबंध
• संस्कृत पत्र
• संस्कृत व्याकरण
• संस्कृत कविता
• संस्कृत कहानियाँ
• संस्कृत शब्दावली
• पत्र लेखन
• संवाद लेखन
• जीवन परिचय
• डायरी लेखन
• वृत्तांत लेखन
• सूचना लेखन
• रिपोर्ट लेखन
• विज्ञापन

Header$type=social_icons

• commentsSystem

Gujarati Essay on "Vasant Ritu", "ઋતુરાજ વસંત નિબંધ ગુજરાતી", "વસંત નો વૈભવ નિબંધ" for Students

Essay on Vasant Ritu in Gujarati Language : In this article " ઋતુરાજ વસંત નિબંધ ગુજરાતી ", " વસંત નો વૈભવ નિબંધ ગુજરાતી "...

Essay on Vasant Ritu in Gujarati Language : In this article " ઋતુરાજ વસંત નિબંધ ગુજરાતી ", " વસંત નો વૈભવ નિબંધ ગુજરાતી ", " Vasant no vaibhav gujarati nibandh "for students of class 5, 6, 7, 8, 9, and 10.

Gujarati Essay on " Vasant Ritu ", " ઋતુરાજ વસંત નિબંધ ગુજરાતી ", " વસંત નો વૈભવ નિબંધ " for Students

રૂડો જુઓ આ ઋતુરાજ આવ્યો, 

મુકામ તેણે વનમાં જમાવ્યો; 

તરુવશે એ ઉપકાર કીધો,

જાણે મજાનો શરપાવ દીધો. 

પ્રકૃતિના પરિવર્તનની ઓળખ મેળવવા દરેક સમયખંડને અપાયેલું નામ એ ઋતુ છે. અંગ્રેજી કેલેન્ડરમાં ચાર ઋતુ (સમર, વિન્ટર, રેઇન, ઑટમન) છે. દેશી ત્રણ (શિયાળો-ઉનાળો-ચોમાસું), અને હિન્દુ પંચાંગ શરદ, હેમંત, શિશિર, ગ્રીખ, વસંત અને વર્ષો એમ છ ઋતુ ગણાવે છે. ઋતુસંખ્યા ભલે વત્તીઓછી હોય, બહુધા મુખ્ય ઋતુઓ અને તેની સાર્વત્રિક અસરો સર્વસામાન્ય હોય છે. વર્ષભરની બધી ઋતુઓમાં સૌથી વધુ ઉત્તમ, સુખકર અને સર્વપ્રિય ઋતુ વસંત હોવાથી એને ઋતુઓનો રાજા ગણવામાં આવે છે. પાનખર પૂરી થતાં પોષના અંતે અથવા જાન્યુઆરીના આરંભમાં વસંત જામવા માંડે છે. ઊતરતી ઠંડી અને મોહક ગરમીને લીધે વસંતમાં વાતાવરણ સમશીતોષ્ણ રહેતું હોય છે. પરિણામે આ ઋતુમાં બાળકો, યુવાનો અને વૃદ્ધ સર્વના જીવનમાં જાણે એક નવા ચેતનનો અનુભવ થતો જણાય છે.

વસંતનું આગમન પ્રકૃતિમાં નવચેતનાનો સંચાર કરે છે. શિશિરમાં છીનવાયેલી વનરાજીનો વૈભવ નવલાં રૂપ, રંગ, અને પરાગ લઈને વનઉપવનમાં પાછો દષ્ટિગોચર થાય છે. ધરતીની વનશ્રી સોહામણો શૃંગાર ધારણ કરે છે. વસુંધરા અંગડાઈ લઈ બેઠી થાય છે. એના અણુઅણુમાં ચેતના અને પ્રસન્નતા પ્રગટે છે. અંગેઅંગ જાણે નૃત્ય કરતું હોય એમ લાગે છે. વસંતના આવા તાજગીભર્યા આગમન સાથે પ્રકૃતિમાં જાણે આનંદની લહેર ફેલાઈ જાય છે. સૃષ્ટિનું સૌંદર્ય સોળે કળાએ ખીલી ઊઠે છે. વસંતની પધરામણીને આમ્રકુંજમાં બેઠેલી કોયલ મધુર ટહુકારથી વધારે છે. લાલઘૂમ કેસૂડો જાણે કુમકુમથી વસંતને સત્કારે છે. જૂઈ, મધુમાલતી અને મોગરા જેવાં વિવિધ પુષ્પોથી વાતાવરણ પ્રફુલ્લિત બને છે. આ ફૂલોની સૌરભ સાથે વહેતી વાયુ માદક હોય છે. પ્રેમીઓને માટે તે માહક બની રહે છે.

પાનખરમાં પ્રકૃતિ જીર્ણ વસ્ત્રો ત્યાગે છે, તો વસંતમાં નવાં ધારણ કરે છે. ઉજ્જડ વૃક્ષો પર નવી કુંપળો ફૂટે છે, જેથી આ તરુવર વધુ સુશોભિત બને છે. આંબા ઉપર મંજરીઓ મહોરી ઊઠે છે. છોડ પર રંગબેરંગી પુષ્પોની બિછાત પ્રસરતી દેખાય છે. કદરૂપા જણાતા ખાખરા કેસૂડાથી ઝૂમી ઊઠે છે. સર્વત્ર ફેલાયેલી લીલોતરી વસંતનો પૂરો પ્રભાવ પ્રસરાવી દે છે. આ નવી ત્રઋતુનું આગમન ચારે બાજુ ચેતનાનો સંચાર કરે છે. આથી વસંતને નવસૃજનની ઋતુ ગણવામાં આવે છે. પ્રકૃતિ પોતાનું સમગ્ર સૌંદર્ય, સૌરભ અને ચેતન મનભરીને ઠાલવી દે છે. વસુંધરાનું આવું અનુપમ સૌંદર્ય વર્ષની અન્ય કોઈ ઋતુમાં પ્રગટતું ન હોવાથી શ્રેષ્ઠ એવી વસંતને કવિઓ “ઋતુરાજ' કહે તેમાં અતિશયોક્તિ નથી.

સામાન્ય પ્રજા વસંત પ્રત્યે બેધ્યાન હોય છે. ત્યારે કવિઓ અને યુવાનપ્રજા વસંત પ્રત્યે ખૂબ સભાન હોય છે. વસંત તો કવિઓની પ્રિય ઋતુ છે. વસંતનું આગમન કવિચિત્તને આંદોલિત કરીને નવા સર્જન પ્રત્યે પ્રેરે છે. આ ઋતુનો વૈભવ જોઈને મુગ્ધ થતા ચિત્રકારો પણ અવનવાં ચિત્રો દોરે છે. યુવાન નરનારીઓનાં હૈયાને હચમચાવતી ઋતુ વસંત છે. માત્ર પ્રકૃતિ કે પશુપક્ષી જ નહીં, માનવો ઉપર પણ વસંતનો અનેરો જાદુ પથરાય છે. વસંતનું માદક વાતાવરણ યુવાન હૈયાંઓને ઘેલાંઘેલાં કરી મૂકે છે. પ્રણયમુગ્ધ નરનારીઓ ઉલ્લાસભેર ફાગ ખેલે છે. ફાગણનો વાયુ વનમાં એમ પ્રજાજનમાં પણ પ્રસરી રહે છે. જનપદોમાં કે નગરોમાં સર્વત્ર જુદી જુદી રીતે વસંતોત્સવો યોજાય છે. પોતાની મનગમતી રીતે સૌ વસંતને વધાવે છે. “વસંતવિલાસ'નું આપણા એક અજ્ઞાત કવિનું ફાગુકાવ્ય યુવાનોના વસંતોત્રોવનો સુંદર પરિચય આપે છે. હોળી-ધુળેટી જેવા ઉત્સવ વસંતના ચેતન અને પ્રેરણાનું પરિણામ છે. અબીલગુલાલ અને વિવિધ રંગોમાં છાંટીઘૂંટાઈને નરનારીઓ તથા ભૂલકાંઓ પણ રંગાઈ જાય છે. અંતરના ઉમંગની આનંદદાયક અભિવ્યક્તિ આથી વધુ સુંદર બીજી કઈ હોઈ શકે !

100+ Social Counters$type=social_counter

• fixedSidebar
• showMoreText

/gi-clock-o/ WEEK TRENDING$type=list

• गम् धातु के रूप संस्कृत में – Gam Dhatu Roop In Sanskrit गम् धातु के रूप संस्कृत में – Gam Dhatu Roop In Sanskrit यहां पढ़ें गम् धातु रूप के पांचो लकार संस्कृत भाषा में। गम् धातु का अर्थ होता है जा...
• दो मित्रों के बीच परीक्षा को लेकर संवाद - Do Mitro ke Beech Pariksha Ko Lekar Samvad Lekhan दो मित्रों के बीच परीक्षा को लेकर संवाद लेखन : In This article, We are providing दो मित्रों के बीच परीक्षा को लेकर संवाद , परीक्षा की तैयार...

RECENT WITH THUMBS$type=blogging$m=0$cate=0$sn=0$rm=0$c=4$va=0

• 10 line essay
• 10 Lines in Gujarati
• Aapka Bunty
• Aarti Sangrah
• Akbar Birbal
• anuched lekhan
• asprishyata
• Bahu ki Vida
• Bengali Essays
• Bengali Letters
• bengali stories
• best hindi poem
• Bhagat ki Gat
• Bhagwati Charan Varma
• Bhishma Shahni
• Bhor ka Tara
• Boodhi Kaki
• Chandradhar Sharma Guleri
• charitra chitran
• Chief ki Daawat
• Chini Feriwala
• chitralekha
• Chota jadugar
• Claim Kahani
• Dairy Lekhan
• Daroga Amichand
• deshbhkati poem
• Dharmaveer Bharti
• Dharmveer Bharti
• Diary Lekhan
• Do Bailon ki Katha
• Dushyant Kumar
• Eidgah Kahani
• Essay on Animals
• festival poems
• French Essays
• funny hindi poem
• funny hindi story
• German essays
• Gujarati Nibandh
• gujarati patra
• Guliki Banno
• Gulli Danda Kahani
• Haar ki Jeet
• Harishankar Parsai
• hindi grammar
• hindi motivational story
• hindi poem for kids
• hindi poems
• hindi rhyms
• hindi short poems
• hindi stories with moral
• Information
• Jagdish Chandra Mathur
• Jahirat Lekhan
• jainendra Kumar
• jatak story
• Jayshankar Prasad
• Jeep par Sawar Illian
• jivan parichay
• Kashinath Singh
• kavita in hindi
• Kedarnath Agrawal
• Khoyi Hui Dishayen
• Kya Pooja Kya Archan Re Kavita
• Madhur madhur mere deepak jal
• Mahadevi Varma
• Mahanagar Ki Maithili
• Main Haar Gayi
• Maithilisharan Gupt
• Majboori Kahani
• malayalam essay
• malayalam letter
• malayalam speech
• malayalam words
• Mannu Bhandari
• Marathi Kathapurti Lekhan
• Marathi Nibandh
• Marathi Patra
• Marathi Samvad
• marathi vritant lekhan
• Mohan Rakesh
• Mohandas Naimishrai
• MOTHERS DAY POEM
• Narendra Sharma
• Nasha Kahani
• Neeli Jheel
• nursery rhymes
• odia letters
• Panch Parmeshwar
• panchtantra
• Parinde Kahani
• Paryayvachi Shabd
• Poos ki Raat
• Portuguese Essays
• Punjabi Essays
• Punjabi Letters
• Punjabi Poems
• Raja Nirbansiya
• Rajendra yadav
• Rakh Kahani
• Ramesh Bakshi
• Ramvriksh Benipuri
• Rani Ma ka Chabutra
• Russian Essays
• Sadgati Kahani
• samvad lekhan
• Samvad yojna
• Samvidhanvad
• Sandesh Lekhan
• sanskrit biography
• Sanskrit Dialogue Writing
• sanskrit essay
• sanskrit grammar
• sanskrit patra
• Sanskrit Poem
• sanskrit story
• Sanskrit words
• Sara Akash Upanyas
• Savitri Number 2
• Shankar Puntambekar
• Sharad Joshi
• Shatranj Ke Khiladi
• short essay
• spanish essays
• Striling-Pulling
• Subhadra Kumari Chauhan
• Subhan Khan
• Suchana Lekhan
• Sudha Arora
• Sukh Kahani
• suktiparak nibandh
• Suryakant Tripathi Nirala
• Swarg aur Prithvi
• Tasveer Kahani
• Telugu Stories
• UPSC Essays
• Usne Kaha Tha
• Vinod Rastogi
• Vrutant lekhan
• Wahi ki Wahi Baat
• Yahi Sach Hai kahani
• Yoddha Kahani
• Zaheer Qureshi
• कहानी लेखन
• कहानी सारांश
• तेनालीराम
• मेरी माँ
• लोककथा
• शिकायती पत्र
• हजारी प्रसाद द्विवेदी जी
• हिंदी कहानी

RECENT$type=list-tab$date=0$au=0$c=5

Replies$type=list-tab$com=0$c=4$src=recent-comments, random$type=list-tab$date=0$au=0$c=5$src=random-posts, /gi-fire/ year popular$type=one.

• अध्यापक और छात्र के बीच संवाद लेखन - Adhyapak aur Chatra ke Bich Samvad Lekhan अध्यापक और छात्र के बीच संवाद लेखन : In This article, We are providing अध्यापक और विद्यार्थी के बीच संवाद लेखन and Adhyapak aur Chatra ke ...

Join with us

Footer Social$type=social_icons

• loadMorePosts

google slide presentation all about me

"> img('logo-tagline', [ 'class'=>'full', 'alt'=>'Words Without Borders Logo' ]); ?> -->

• Get Started
• About WWB Campus
• Le livre est sur la table: The Challenges of Translating Poetry
• The 2024 Words Without Borders Gala
• Ottaway Award
• In the News
• Submissions

Outdated Browser

For the best experience using our website, we recommend upgrading your browser to a newer version or switching to a supported browser.

More Information

Translating Gujarat: On Raising Visibility and Sharing Literary Wealth

Gujarat boasts a vibrantly active and industrious 24% of India’s overall seacoast. At 1,600 kilometers, this is the longest coastline of all Indian states and, since ancient times, has invited an unceasing influx of travelers, traders, and warriors from all over the world. The region connects with present-day Afghanistan and Pakistan via northbound land routes through the Sindh desert and what is presently known as Rajasthan. Its eastern mainland adjoins the rest of northern and central India. And in the south, it neighbors agriculturally productive and highly industrialized towns and cities like present-day, cosmopolitan Mumbai. The state’s topography is also filled with extremes and contrasts, from the salt deserts and marshes of Kutch in the northwest to the arid and semiarid scrublands of the western Kathiawad peninsula to the forested mountains and fertile plains in the southeast. Frequented by migratory tribes and clans of pastoralist warriors, pilgrims, and traders, these age-old routes and vastly diverse ecologies have allowed for a fascinating hybridization of cultures and languages from all around the country and the world. Even the name Gujarat originates from a tribal dynasty, the Gurjara-Pratiharas, who came from the north in the mid-eighth century to defeat the local rulers and rule the region along with much of northern India.

Given all of the above, the Gujarati language has never been a discrete or stable entity despite the pre-Independence attempts by British colonial officers, Gandhi, and other Indian nationalist leaders to codify it as such. As scholars like Riho Isaka, Samira Sheikh, Sitanshu Yashaschandra, Rita Kothari, Aparna Kapadia, et al. have proved, the language is a richly complex linguistic system without fixed boundaries that has evolved through centuries of economic, political, and cultural interactions between speakers of Sanskrit, Prakrit, Gujari, Arabic, Persian, Turkish, Portuguese, Dutch, Urdu, Sindhi, Hindi, and more.

This plurality enabled the flourishing of numerous ethnolinguistic identities within the region, which, in turn, have engendered diverse literatures and cultural artifacts through the centuries. Arguably, though, Gujarat had its major literary renaissance in the late 1800s. In part, this was due to cross-pollination with the growing number of literary translations from English and other Indian and European languages. And, in part, it was due to a sociopolitical awakening among Gujarat’s literati—most of whom were educated elites—driven by anti-colonialism, nationalism, and the independence movement. Both of these factors led to a profuse blossoming of the modern Gujarati short story, groundbreaking first novels and memoirs, literary criticism approached as a rigorous art form in itself, travelogues that became established as a literary genre, and modern poetic forms that deviated from all previous traditions. Writers, poets, critics, and dramatists like Dalpat, Narmad, Nilkanth Sr., Navalram Pandya, Nandshankar Mehta, and others led the initial charge.

During this pre-Independence peak era of literary output, the historical novel genre became notably dominant because it also grappled with identity-building, a sense of nationalism, and state formation. Gujarati historical novels of this time are, in themselves, sources of history—beyond the stories they contained, they were also modes of collective consciousness, social reform, and earnest attempts to transcend history itself. This pre-Independence rise of Gujarati historical fiction was deeply influenced by the likes of Scott, Tolstoy, Cervantes, and others. The first-ever Gujarati novel, Nandshankar Mehta’s Karan Ghelo, published in 1866, was historical fiction. Next came the canonical, near-historical novel quartet Sarasvatichandra,  by Govardhanram Madhavram Tripathi, published from 1887 to 1901. With over 150 characters and 2,000 pages, its length surpassed Tolstoy’s War and Peace and it preceded Proust’s In Search of Lost Time . Writers like K. M. Munshi and Dhumketu published several historical fiction series set in pre-British India. Jhaverchand Meghani painstakingly collected ancient oral folklore from different regional communities into multi-volume works. Gunvantrai Acharya created swashbuckling tales of the nautical adventures of Gujaratis who traveled far and wide.

Yet, the first-ever English (or any language) translations of a handful of these works have only emerged in the last decade or so. The rest remain like faint memories of long-buried treasures despite the recovery and preservation efforts of a few stalwarts in every generation. In particular, many works remain unknown even to the Gujarati readership because they came from marginalized Gujarati communities—for example, the Parsi Gujarati community, which was much smaller than the Hindu majority but produced relatively more books at the time.

We can draw a line connecting the aforementioned Acharya to his daughter, the celebrated and prolific author Varsha Adalja, whose fiction opened this collection. Crossroad is a multi-generational historical novel set during the time of India’s independence movement. Written when the author was in her seventies, the work is groundbreaking for several reasons. In particular, despite Gujarat giving India its two most well-known Independence leaders—Mahatma Gandhi and Muhammad Ali Jinnah—and Sabarmati Ashram in Ahmedabad being Gandhi’s political base, this is among the handful of contemporary Gujarati novels to carefully explore those volatile times. That it does so mostly through the lives and experiences of women is another singular feat. Adalja’s prose is colloquially lyrical and true to its time and place. It is also cinematic and immersive, while not shying away from the worst sociopolitical issues like the infanticide and rape of young girls. As I finish my translation of the novel, I am frequently struck by the depth of her craft and research. And I am reminded of how much we still need to learn about Gujarat during those decades beyond the lives and works of Gandhi, Jinnah, and the intelligentsia.

Immediately after independence from the British in 1947, Gujarat became part of Bombay State, and the Mahagujarat Movement for a separate state became the next big political drive. From 1947 to 1960, a Sanskritized version of the language became more standardized, relegating the many regional variations to dialect status. This is also when, as translator Meena Desai writes in her introduction to a ghazal by Befaam (the pen name of Barkat Ali Ghulam Husain Virani), the Gujarati ghazal form came into its own as part of the “burgeoning movement toward an independent identity of a much-colonized country.” Tracing its origins back to seventh-century Arabic love poetry, the ghazal had gathered Persian influences as it spread across South Asia in the twelfth century through Sufi mystics and Islamic Sultanate courtiers. Ghazals continue to enjoy popularity today—especially in Bollywood—in different languages and regions of India, Pakistan, and Bangladesh. Even noted American poets have composed ghazals in English. Though difficult to translate because of their layered meanings, repetitions, and symbolism, Gujarati ghazals continue to flourish both in India and among the diaspora.

Shortly after Independence, another upheaval in Gujarat—particularly the large regions of Kathiawad and Saurashtra—involved the unification of more than two hundred independent princely states. In British India, these states had functioned more like allies rather than subordinates of the British Raj. The newly-formed Indian government pushed hard to integrate the nearly six hundred total princely states, which made up more than half the country. But legacies, traditions, and memories lingered on, as we see in an excerpt of Hasmukh Shah’s upcoming memoir, Dithu Mai . . . ( From the Margins of History ), translated by Mira Desai. Shah describes markers of a world that was quickly disappearing at that time—a Muslim ruler, his integrated team of Hindu and Muslim drivers from across caste and class hierarchies, and his garage filled with expensive and difficult-to-maintain British and American vehicles. From the child narrator’s innocent point of view, all of this is fascinating and impressive. We know the child grew up to become a key staff member for three separate Indian prime ministers. Undoubtedly, some of his diplomatic and negotiation skills had begun developing in those humble yet culturally syncretic beginnings.

That idea of cultural syncretism is also brought forth in Bharat Trivedi’s poem about Ahmedabad , an ancient city with a rich history named after a fifteenth-century Muzaffarid Sultan. As Mira Desai writes in her translator’s note, “Beyond the Hindu, Muslim, and Maratha dynasties and the British colonial rulers, there were also the Siddis, descendants of shipwrecked Africans, who bequeathed an intricate and famous carved stone screen (referenced here as Siddi Sayyed ni jali) to the city.” Though it has seen much communal tension in the last two decades, Ahmedabad has always been a political and intellectual hotbed, particularly during the Gandhi years. And while it is a constant muse for poets, writers, filmmakers, and songmakers, the walls of this city guard many untold stories still. I lived in the sprawling outskirts from mid-2014 to early 2020 and continue to explore its past and present in my own fiction. Once it grabs hold of your imagination, Ahmedabad remains a perpetual state of mind.

The third poet we’ve featured, Jayesh Jeevibahen Solanki, grew up in a village close to Ahmedabad and was a prominent, brave voice in the Gujarat Dalit Movement for most of his adult life. As translator Gopika Jadeja writes in her introductory note , “These poems give us a glimpse into a promising young mind, a poet and activist who envisioned a different future for Dalit and marginalized communities in India.” The objects described starkly in these two poems—stolen mangoes, torn kites, ice lollies for a rupee, a shirtless torso, and shoeless feet—all reveal the impoverishment that Solanki experienced throughout his life, which he tragically ended in October 2020. During my time in Ahmedabad, when I was fictionalizing the 2014 Dalit flogging incident in Una for a short story, I found a few videos of Solanki talking to journalists and reciting his poetry. His grounded convictions and passionate energy will forever haunt all who encountered him, virtually or in person.

It takes both a deep passion and a certain kind of energy to persist as a bilingual poet and writer, as Pratishtha Pandya writes in her personal essay, “ Writing in Mother Tongue and an Other Tongue .” Pandya traces her lifelong encounters with different languages and literatures to understand how her translation practice made her “more attuned to the sounds, nuances, and even limitations of the languages I was working with.” More profoundly, she investigates how there are things she can write in the “other tongue” that she cannot approach in her mother tongue because of cultural conditioning. This linguistic hopscotching about may feel ungainly at times, she writes. Still, there is joy in the spontaneous discoveries it can yield for those willing to jump past boundary constructs and land on just the right words to express themselves fully.

Sachin Ketkar also talked about the pleasures and challenges of bilingualism in my interview with him. As a Marathi-speaking Maharashtrian who grew up speaking Gujarati in Gujarat and working with English as a scholar and academic, Dr. Ketkar experienced “subtractive bilingualism”—a phenomenon I have also experienced since leaving India in 1991 but had not been able to name until this conversation. This is when, as he told me, the acquisition of an elite and powerful language like English results in the depletion and deprivation of linguistic, cultural, and creative resources of the language(s) in which one is raised. We discussed his own literary and translation journey and how intricate questions of cultural identity, tradition, modernity, and relevance stared at him with every step of that journey. Translation, for him, is primarily a creative process of negotiating through those questions. As he also shares in the interview: while creative bilingualism or multilingualism has been additive in nature for literatures in other Indian languages (e.g. Tamil, Hindi, Bangla, Marathi, and more), it has not been the same with Gujarati literature for various reasons.

In a country with so many languages, translation is, as Rita Kothari put it in my interview with her, “an un-self-conscious act [that’s] in the air, in the cosmos. And it’s hidden by being most proximate and natural.” As a multilingual scholar, translator, academic, and author, she has written extensively about Gujarati literature and translation theory. She has also co-translated, with Abhijit Kothari, the most famous historical fiction in our literary canon: K. M. Munshi’s Patan trilogy. Here, we discussed the evolution and craft of Gujarati literature in translation . This is my third interview with Dr. Kothari, and one of the recurring themes is how she sees languages as sociopolitical constructs that are, beyond their uses for communication, about power and identity. Given the evolutionary aspects I described above, this is truer than ever for the Gujarati language. In closing, Dr. Kothari recommends another great Gujarati-to-English translator, to whom we turn next.

Tridip Suhrud is renowned for his Gandhian scholarship. He is also the only Gujarati-to-English translator who has been brave enough to take on the work of translating the canonical Gujarati historical quartet, Sarasvatichandra , which I mentioned earlier. In this interview , we discussed some of his milestone translations, and I asked him where Gujarati literature stands with respect to literatures from other Indian languages in terms of creativity, innovation, diversity, volume, and recognition. He reflected on the Gujarati intellectual tradition overall, and said that “. . . we in Gujarat [ . . . ] have not thought about ourselves in our tongue with as much rigor and originality as we ought to have, or the seriousness with which language communities like Marathi, Bangla, Kannada, Tamil, and Malayalam have done.” Regarding the Gujarati translation scene, he has also discussed elsewhere how we Gujaratis are very good at bringing literary wealth from other cultures into ours, but not so good at sharing our own wealth.

Though that last bit was also a good-humored dig at the age-old Gujarati stereotype as the mercantile, business-minded community, when we look at the three Gujarati-to-English translations published in 2022 (excluding my own Dhumketu translation, which was the US edition of the 2020 Indian publication), it bears out. In her omnibus review , Shalvi Shah writes that they were “all written and translated by men and the only literary works translated from Gujarati to English in India in 2022 were published and are set more than five decades ago.” As a young translator herself, she calls out the difficulties of finding daring, new, experimental works. Sadly, this latter point also bears out, although I’m grateful that we have rare translations of books by a Gujarati Parsi and a Gujarati Dalit among those three.

Earlier, I mentioned a literary renaissance period for Gujarati literature as the independence movement got underway. The next big turning point came in the post-Gandhian era of the 1950s and 1960s with avant-garde writers like Mohammad Mankad and Suresh Joshi. Though Joshi was trained and well-read in Western literary traditions, he chose to write in Gujarati. To date, there has been no other who can match Joshi’s experimental aesthetics and prolific works of fiction, literary prose, literary criticism, and translations from several languages. In his 1992 essay collection, Imaginary Homelands , Salman Rushdie writes this about meeting Joshi:

To go on in this vein: it strikes me that, at the moment, the greatest area of friction in Indian literature has nothing to do with English literature, but with the effects of the hegemony of Hindi on the literatures of other Indian languages, particularly other North Indian languages. I recently met the distinguished Gujarati novelist Suresh Joshi. He told me that he could write in Hindi but felt obliged to write in Gujarati because it was a language under threat. Not from English, or the West: from Hindi. In two or three generations, he said, Gujarati could easily die. And he compared it, interestingly, to the state of the Czech language under the yoke of Russian, as described by Milan Kundera.

(Joshi’s stance predates that of contemporary writers like J. M. Coetzee, Ngũgĩ wa Thiong’o, and Minae Mizumura, who have all also made the political choice to write against the hegemony of English by first publishing their books in Spanish, Gikuyu, and Japanese respectively.)

Today, there is still a language pyramid in India where Bangla, Hindi, Urdu, Tamil, Malayalam, and others sit at the top. The language and history scholars I mentioned earlier have explored the whys and wherefores in their various books and papers. Globalization continues to diminish the ranks of Gujarati readers and writers by increasing the dominance of English. A quick check on Amazon India shows that, beyond academic texts, the Gujarati-language bestsellers are self-help and how-to books translated from English alongside the perennial favorite books about Steve Jobs and Elon Musk. With each generation, the body of Gujarati literature seems to become less abundant, vibrant, and innovative than it was during Joshi’s time. The Indian government and a handful of Gujarati literary institutions do what they can. For example, in 2007, the Gujarati Sahitya Akademi created a prize to recognize and encourage Gujarati authors and poets below the age of thirty . At last count, there are at least twenty different Gujarati literary awards . The Gujarati Sahitya Parishad, the oldest literary organization, has at least thirty different literary awards .

And yet, consider this: Gujarati has fifty-six million speakers worldwide. It is the sixth most spoken language in South Asia and the third most spoken language in the South Asian American diaspora . By some accounts, the Gujarati diaspora is spread over 125 countries . But my 2022 translation, The Shehnai Virtuoso and Other Stories by Dhumketu, was the first ever Gujarati-to-English literary translation to be published in the US. It was also the first ever book-length translation of this modern Gujarati short story pioneer, who published nearly twenty-six volumes of short stories alone.

For any literary culture to thrive, its readership must grow within its own societies and beyond with more translations into and from the language. This first-ever collection at Words Without Borders is a cultural intervention to bring these works to a wider readership, and to also help raise visibility within Gujarati society, especially the global diaspora. For translators from under-represented languages like ours, the act of translation can also be a mode of recovery and reclamation. Together, this small sample reveals rich glimpses of the diverse, complex, and ever-evolving literary traditions of Gujarat. It is an effort to share some of our literary wealth and celebrate our Gujarati ways of being.

Copyright © 2023 by Jenny Bhatt. All rights reserved.

Jenny Bhatt

Jenny Bhatt is a writer, literary translator, book critic, and the founder of Desi Books, a global multimedia forum for South Asian literature.

Into English: Sachin Ketkar on Bilingual Translation

A splendid impossibility, all the world's stage directions.

Essay on Importance of Voting in Democracy

Students are often asked to write an essay on Importance of Voting in Democracy in their schools and colleges. And if you’re also looking for the same, we have created 100-word, 250-word, and 500-word essays on the topic.

Let’s take a look…

100 Words Essay on Importance of Voting in Democracy

The essence of democracy.

Voting is the cornerstone of a democracy. It’s the tool that allows citizens to choose their leaders and voice their opinions on important issues.

Why Voting Matters

By voting, you get to influence the society you live in. It’s a way to ensure that your interests are represented in government.

The Power of Each Vote

Every vote counts. In many cases, elections have been decided by just a few votes. Therefore, your vote can make a real difference.

In summary, voting is a crucial component of democracy. So, always exercise your right to vote!

250 Words Essay on Importance of Voting in Democracy

The role of voting.

Voting is not just a right, but a duty and a moral responsibility. It is the most direct and effective way of participating in the democratic process. The vote of every citizen contributes to the formation of a government and the trajectory of the nation.

Empowering the Masses

Voting gives citizens the power to express their opinion and choose leaders who align with their views. It is a tool to effect change and ensure the government reflects the will of the people. Voting also empowers marginalized groups, providing an equal platform for their voices to be heard.

Accountability and Transparency

Voting ensures accountability and transparency in the democratic system. It acts as a check on the government, reminding them of their responsibility towards the electorate. If the government fails to deliver, voters have the power to change the administration in the next election.

The importance of voting in democracy cannot be overstated. It is the fundamental right and duty of every citizen to participate in this process. It is through voting that we shape our society, influence policies, and ensure the government serves the common good. By voting, we uphold the democratic values of freedom, equality, and justice.

500 Words Essay on Importance of Voting in Democracy

Introduction.

Democracy is a system of governance where citizens participate directly or indirectly in the decision-making process. At the heart of this system lies the act of voting, an essential tool through which citizens express their will, choose their leaders, and influence public policy. The importance of voting in a democratic society cannot be overstated as it forms the basis for the exercise of political and civil rights.

The Pillar of Democratic Governance

Voting is a fundamental pillar of democratic governance. It is the mechanism through which citizens exercise their sovereignty and control over the government. By voting, citizens choose their representatives who will make laws, shape public policy, and steer the direction of the nation. This process ensures that the government is accountable to the people, and not the other way round. The act of voting is, therefore, a powerful expression of political freedom and self-determination.

Instrument for Social Change

Voting is not only a political act but also a tool for social change. It gives citizens the power to influence public policy and the direction of societal evolution. Through the ballot box, citizens can express their views on critical issues such as education, health, economy, and social justice. Voting, therefore, serves as a peaceful means of effecting change and shaping the society we want to live in.

Equality and Inclusivity

In a democracy, voting underscores the principle of equality. Regardless of social, economic, or cultural backgrounds, every citizen has an equal vote. This inclusivity strengthens social cohesion and fosters a sense of belonging among citizens. Moreover, it ensures that marginalized and underrepresented groups have a voice in the political process, thereby promoting social equity.

Responsibility of Citizenship

In conclusion, the act of voting is a cornerstone of democracy, serving as a tool for change, a symbol of equality, and a responsibility of citizenship. It gives power to the people, ensuring that the government remains accountable and responsive to their needs. Hence, for a democracy to be truly representative and effective, it is essential that citizens understand the importance of voting and actively participate in the electoral process. The future of our democratic society depends on the collective action of informed and engaged citizens.

That’s it! I hope the essay helped you.

Happy studying!

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Voice speed

Text translation, source text, translation results, document translation, drag and drop.

Website translation

Enter a URL

Image translation

Gujarati Newspapers : Gujarati News Sites

A list of Gujarati newspapers and Gujarati news sites including Gujarat Samachar, Divya Bhaskar, Sandesh, Akila, Sanj Samachar, NavGujarat Samay, and Gujarat Guardian.

• Gujarati magazines

Gujarati newspapers and news sites

Divya Bhaskar

It is one of the most widely circulated Gujarati newspapers .

Leading Gujarat newspaper published from Ahmedabad Baroda, Surat, Rajkot and Bhavnagar.

Gujarat Samachar

It is one of the largest circulating newspapers in Gujarat.

Akila Daily

Daily evening newspaper published in Rajkot, Gujarat.

NavGujarat Samay

Gujaratmitra

Gujarati Midday

Daily is a newspaper published in Bhuj Kutch, Gujarat.

Mumbai Samachar

Mumbai Samachar is one of the oldest newspapers in India .

Sardar Gurjari

Gujarati evening daily from Jamnagar, Gujarat.

Gujarat Today

Gujarati language newspaper published by the Lokhit Prakashan Sarvajanik Trust.

Western Times (Ahmedabad)

bilkulonline.com (in English)

Ahmedabad Mirror

Gujarat guardian, janmabhoomi newspapers.

Published from Gandhinagar and Bhavnagar.

Saurashtra Aaspass

Daily newspaper based in Banaskantha.

Naya Padkar

Sunvilla samachar (ahmedabad), muslim sandesh, gujarat news: times of india, gujarat news: ibnlive, gujarat news headlines: zee news, bbc - gujarati programme, gujarati.webdunia.com, gujarati.oneindia.in, i am gujarat, gujarat abroad ( canada ), gujarat times ( usa ).

Gujarati language newspaper published in North America.

Gujarati newspapers and news websites are pivotal in the media landscape, reaching millions in Gujarat and other regions globally where the Gujarati-speaking community resides. These publications are known for their wide influence and extensive reach, catering not only to local audiences but also to Gujaratis living abroad. By providing comprehensive coverage on a variety of topics such as local, national, and international news, politics, business, sports, and entertainment, they play a crucial role in keeping the Gujarati diaspora connected with their roots and informed about developments around the world.

With a strong base in Gujarat, where Gujarati is the official language, these newspapers enjoy substantial circulation and readership. They are not limited to Gujarat alone but also have a significant presence in Mumbai, Maharashtra, Rajasthan, and Madhya Pradesh. Additionally, Gujarati newspapers have a remarkable international footprint, with dedicated readers in countries like the United States, United Kingdom, Canada, South Africa, and the Gulf countries. This global distribution underscores their role in disseminating news and fostering cultural cohesion among Gujaratis worldwide.

These print and digital publications in the Gujarati language are an essential source of information for the Gujarati-speaking population. Their widespread distribution and accessibility ensure that Gujaratis, no matter where they are, can stay updated on news that matters to them, making these newspapers indispensable in the daily lives of their readers. This broad scope of coverage and deep community engagement make Gujarati newspapers a cornerstone of both regional and global Gujarati communities.

Get latest Gujarati news online from following news sites:

More from w3newspapers

• Trending Searches →
• bd news •
• Sinhala news •
• Hindi news paper •
• Tamil news •
• Thai newspapers
• Kannada news paper •
• Gujarat samachar •
• Nigerian newspapers
• Telugu news papers •
• Malayalam news paper •

• Choose your language
• ગુજરાત સમાચાર
• ટેરો ભવિષ્યવાણી
• શ્રીરામ શલાકા
• ધર્મ સંગ્રહ

લાઈફ સ્ટાઈલ

• નારી સૌદર્ય
• ગુજરાતી રસોઈ
• ગુજરાતી સાહિત્ય
• ગુજરાતી નિબંધ
• 104 शेयरà¥�स

સંબંધિત સમાચાર

• ગુજરાતી વાર્તા- રેક્સી નો જનમદિવસ
• શા માટે મરઘાં સવારે 5 વાગ્યે બોલે છે? જવાબ આપો
• ગુજરાતી નિબંધ - હાય રે ! મોંઘવારી, મોંઘવારી અને મધ્યમવર્ગ
• ગુજરાતી નિબંધ - ઝાંસીની રાણી લક્ષ્મીબાઈ
• Gujarati Essay - માતૃપ્રેમ .. મા તે મા બીજા બધા વગડાના વા..જનની જોડ સખી નહી જડે રે લોલ !-

ગુજરાતી નિબંધ - વૃક્ષો વાવો, સમૃદ્ધિ લાવો

આઝાદી મળ્યા પછીના 50 વર્ષ દરમિયાન ભારતની વસ્તી 36 કરોડમાંથી વધીને 100 કરોડ જેટલી થઈ ગઈ છે. વસ્તીવધારાને લીધે આપણા દેશમાં અનેક ગંભીર સમસ્યાઓ સર્જાઈ છે. વધતી વસ્તીને વસાવવા માટે વધુ જમીનની જરૂર પડી છે. આ જમીન ઉપરથી વૃક્ષોનું નિકંદન કાઢવામાં આવ્યું છે. એ ઉપરાંત હવા, પાણી અને અવાજનું પ્રદૂષણ પણ ભયજનક હદે વધ્યું છે. આ ભયજનક પ્રદૂષણને નાથવાના આપણા દેશમાં અનેક ઉપાયો થઈ રહ્યા છે. જેમાંથી એક મહત્વનો ઉપાય છે વૃક્ષારોપણ.

વૃક્ષો આપણને અનેક રીતે ઉપયોગી છે. વૃક્ષોનાં પર્ણો પ્રકાશસંશ્લેષણની ક્રિયા દ્વારા હવાને શુદ્ધ કરે છે. વૃક્ષો જાતજાતનાં ફળો આપે છે. વૃક્ષોનાં મૂળિયાં જમીનનું ધોવાણ અટકાવે છે. વૃક્ષો રણને આગળ વધતું અટકાવે છે. કેટલાંક વૃક્ષોના મૂળિયાં અને પર્ણો ઔષધિ તરીકે વપરાય છે. કેટલાંક વૃક્ષોનાં પાન પડિયા-પતરાળાં બનાવવાના કામમાં આવે છે. વૃક્ષો વાદળાંને ઠંડા પાડીને વરસાદ લાવવામાં મદદરૂપ થાય છે. વૃક્ષોની શીતળ છાયામાં પશુઓ, ખેડૂતો અને વટેમાર્ગુઓ વિશ્રામ કરે છે. વળી વૃક્ષો ધરતીની શોભા છે. વૃક્ષો વિનાની ધરતી કેશ વિહોણા શીશ જેવી ઉજ્જડ લાગે છે.

આપણા દેશમાં થોડા વર્ષો પૂર્વે ગાઢ જંગલો આવેલાં હતાં. એ જંગલોમાં અનેક હિંસક પશુઓ વસવાટ કરતાં. જંગલોથી પશુઓનું અને પશુઓથી જંગલોનું રક્ષણ થતું. વાતાવરણમાં ઠંડક રહેતી. હવા શુદ્ધ રહેતી. પુષ્કળ વરસાદને કારણે વૃક્ષોમાં વધારો થતો. પરંતુ વસ્તીનો સતત વધારો થતાં રહેઠાણ માટેનાં મકાનો, નિશાળો, કારખાનાં, સડકો, રેલમાર્ગ વગેરે બનાવવા માટે જમીનની જરૂરિયાત ઊભી થઈ. વળી બળતણ માટે અને ઘરનું રાચરચીલું બનાવવા માટે પણ લાકડાની જરૂર પડી. આથી આડેધડ જંગલો કપાતાં ગયાં. પરિણામે જંગલોનો વિસ્તાર ઘટતો ગયો. માનવીએ પોતાની વધતી જરૂરિયાતને કારણે આડેધડ માનવવસાહતો સ્થાપી. આને કારણે ખેતીલાયક જમીન પણ ઓછી થવા લાગી. બીજી બાજુ જેટલાં વૃક્ષો કપાયાં, તેટલા પ્રમાણમાં નવાં વૃક્ષો ઉગાડવામાં આવ્યાં નહિ. પરિણામે વન્સ્પતિ ઘટતાં વરસાદનું પ્રમાણ સતત ઘટતું રહ્યું અને ભૂગર્ભજળનું સ્તર સતત નીચું ઊતરતું ગયું.

રહી રહીને હવે આપણને વૃક્ષોનું મહત્વ સમજાવા લાગ્યું છે અને વસ્તીવિસ્ફોટ પર અંકુશ રાખવાનો પણ ખ્યાલ આવ્યો છે. આથી આપણે કેટલાંક સૂત્રો પ્રચલિત કર્યાં છે : ‘વૃક્ષો વાવો, જીવન બચાવો’, ‘વૃક્ષ જતન, આબાદ વતન’, ‘એક બાળ, એક ઝાડ’, વગેરે. આ બધાં સૂત્રોમાં વૃક્ષોનો મહિમા સૂચવાયો છે. 5મી જૂન ‘વિશ્વ પર્યાવરણદિન’ તરીકે ઊજવાય છે. તે દિવસે વૃક્ષો અને પર્યાવરણના રક્ષણ માટેના ઉપાયોની ચર્ચા-વિચારણા થાય છે. તેમાં વૃક્ષારોપણને ખૂબ મહત્વ આપવામાં આવે છે.

આપણા દેશમાં વનમહોત્સવ ઊજવાય છે. તે નિમિત્તે ખુલ્લી જગ્યામાં, રસ્તાની બંને બાજુએ, નિશાળોમાં અને પડતર જમીનમાં વૃક્ષો વાવવામાં આવે છે અને તેનું જતન કરવાનો સંકલ્પ કરવામાં આવે છે. આવા કાર્યક્રમોમાં બાળકોને મોટા પ્રમાણમાં જોડી દરેક બાળકને એક-એક વૃક્ષ વાવવાનું પ્રોત્સાહન આપવું તે ખૂબ જ ઉપયોગી નીવડી શકે. આથી વૃક્ષોની સંખ્યામાં વધારો કરી સૃષ્ટિસૌંદર્યમાં વધારો કરી શકાશે. વળી હવા, પાણી અને અવાજના વધતા જતા પ્રદૂષણના જટિલ પ્રશ્નનું નિરાકરણ પણ કરી શકાશે. દરેક બાળકને પ્રોત્સાહન આપી આપણે વૃક્ષોની સંખ્યા વધારતા જઈએ તો તે સમગ્ર માનવજાતિ માટે સૌથી ઉમદા કાર્ય બની રહેશે. આમ થવાથી પ્રદૂષણનું પ્રમાણ ઘટાડી વાતાવરણ સુધારી શકાશે. આપણે નિશ્ચય કરીએ કે, દરેક બાળક દર વર્ષે, એક-એક વૃક્ષ તો ઉગાડે જ. આ માટે એમને પ્રોત્સાહન અને માર્ગદર્શન આપીએ. આથી બાળકોને વૃક્ષો તરફ આપોઆપ પ્રેમ અને આકર્ષણ થશે. વાતાવરણ લીલુંછમ થશે અને પ્રદૂષણ ઘટશે.

પરફેક્ટ જીવનસાથી શોધી રહ્યા છો ? ગુજરાતી મેટ્રિમોનીમાં - મફત નોંધણી કરો

• વેબદુનિયા પર વાંચો :

જ્યોતિષશાસ્ત્ર

Kargil vijay diwas -કારગિલ યુદ્ધ કેવી રીતે શરૂ થયું.

Personality Development Tips- પર્સનાલિટી ડેવલપમેન્ટ માટે આ 8 વાતોં કામ આવશે

આ વખતે ઘરે જ બનાવો દૂધપાક, મોંમાં મીઠાશ આવશે

શું તમને ગેસને કારણે પેટમાં દુ:ખાવો થાય છે ? તો તરત જ અજમાવો આ ઘરેલું ઉપાય, દુખાવામાં મળશે રાહત અને પેટ થશે ઠીક

શરીરને સ્વસ્થ રાખવા માટે રોજ કેટલી કેલોરી લેવી જોઈએ ?

હાથી ઘોડ઼ા પાલકી,જય કન્હૈયા લાલ કી ॥ શ્રી કૃષ્ણના જન્મ સમયે આ સુંદર ભજન

Janmashtami Puja Muhurat 2024: જન્માષ્ટમીના દિવસે ભગવાન કૃષ્ણની પૂજા કયા મુહુર્તમાં કરવી?

Janmashtami Upay: જો પૈસા હાથમાં ટકતા નથી તો જન્માષ્ટમીના દિવસે કરો આ ઉપાય, તમારી તિજોરી હંમેશા ભરેલી રહેશે

Happy Janmashtami 2024 Wishes - જન્માષ્ટમીની શુભેચ્છા આપતા 10 મેસેજ ફોટો સાથે કરો શેયર

Krishna Janmashtami 2024: જન્માષ્ટમીના દિવસે તુલસીના આ ઉપાયો કરશો તો મળશે ધન, સમૃદ્ધિ અને પારિવારિક સુખ

• શ્રદ્ધા-અંધશ્રદ્ધા
• ધર્મ યાત્રા
• અનોખુ વિશ્વ
• લગ્ન વિશેષાંક
• ગુજરાતી સિનેમા
• જાહેરાત આપો
• અમારો સંપર્ક કરો
• પ્રાઈવેસી પોલીસી

Copyright 2024, Webdunia.com

your daily dose of art, culture and inspiration

• The Gallery

• PHOTO STUDIO

a tete-a-tete with poets and poetry around us

અવસાન સંદેશ / Avsaan Sandesh

Jun 20, 2016

Poem by Veer Narmad

નવ કરશો કોઇ શોક, રસિકડાં, નવ કરશો કોઇ શોક.

યથાશકિત રસપાન કરાવ્યું, સેવા કીધી બનતી.

પ્રેમી અંશને રુદન આવશે, શઠ હરખાશે મનથી.

મર્મ ન સમજે બકે શંખ શઠ, વાંકું ભણે બહુ પણથી.

એક પીડમાં બીજી ચીડથી, જળશે જીવ અગનથી.

હતો દુખિયો થયો સુખિયો, સમજો છૂટ્યો રણથી.

મૂઓ હું તમે પણ હજી મરશો, મુક્ત થશો જગતમથી.

હરિકૃપાથી મમ લેખચિત્રથી, જીવતો છઉં હું દમથી.

વીરસત્ય ને રસિક ટેકીપણું, અરિ પણ ગાશે દિલથી.

જુદાઇદુ:ખ તે નથી જ જવાનું, જાયે માત્ર મરણથી.

મરણ પ્રેમીને ખચીત મોડું છે, દુ:ખ વધે જ રુદનથી.

જગતનીમ છે જનમમરણનો,  દ્ઢ્ઢ રહેજો હિંમતથી.

મને વિસારી રામ સમરજો, સુખી થાશો એ લતથી.

Interpretation by Shri Tushar Shukla (In Gujarati)

કવિનું પૂરું નામ તો નર્મદાશંકર લાલશંકર દવે . પણ આપણે એમને વીર કવિ નર્મદના નામે ઓળખીએ છીએ. કદાચ જગતની કોઇ ભાષામાં કોઇ કવિના નામની આગળ “ વીર ” વિશેષણ નહિ હોય! નર્મદના નામ આગળ આવતું આ વિશેષણ સકારણ જ છે. નર્મદે યુદ્ધમાં વીરતા બતાવી એ હતું સમાજસુધારણાનું ક્ષેત્ર અને અહીં એનાં હથિયાર હતાં એની કલમ, એની નિર્ભકતા અને એની સર્જકતા. ને આ સમાજસુધારણા માટે કવિએ પોતાની નોકરી ય છોડી અને તા. ૨૩ નવેમ્બર ૧૮૮૫ ના રોજ સરસ્વતીના આ સાધકે કલમને જ આરાધ્ય બનાવી સંકલ્પ કર્યો કે ” હવે તારે ખોળે છ‍ઉં .” કવિનો આ સંકલ્પ સરળ નહોતો. તે સમયે સમાજમાં જે કુરિવાજો હતા તે તરફ કવિ દલપતરામે સરળ ભાષામાં કટાક્ષ કર્યા હતા, પણ એને સુધારવા પ્રતિબદ્ધતાથી ક્ષત્રિય થવું સહેલું નહોતું. નર્મદે આ પડકાર ઝીલી લ‍ઇ યોદ્ધાની અદાથી ગર્જના કરી. “ યા હોમ કરીને પડો, ફતેહ છે આગે ”. એમણે જ ગાયું છે : ડગલું ભર્યું કે ના હઠવું ન હઠવું ”. આ સંકલ્પે કવિની આકરી કસોટીય કરી. પોતે જે માનતા એને આચારમાં મૂકવાની હિંમત રાખતા આ કવિએ વિધવા વિવાહ પણ કર્યો.

કવિ નર્મદ સાહિત્ય જગતમાં “ અર્વાચીનોમાં આદ્ય ” કહેવાયા. એમના સર્જનમાં કેવળ સમાજ સુધારણાનો લલકાર જ નથી, ભરપૂર કાવ્યતત્વ સભર કાવ્યો પણ છે. આપણી નવી ગુજરાતી કવિતાનો એ સૂર્યોદય છે. કબીરવડનું વર્ણન કરતું એમનું કાવ્ય અદ્‍ભૂત શબ્દચિત્ર છે. – “ ભૂરો ભાસ્યો ઝાંખો, દૂરથી ધૂમસે પહાડ સરખો, નદી વચ્ચે ઊભો નિરભયપણે, એક સરખો. ” – આ સુદીર્ઘ કાવ્ય વાંચતા કવિ આપણી મન:ચક્ષુ સમક્ષ ચિત્ર ખડું કરી જાય છે.

કવિ નર્મદે આપણને અનેકવિધ સાહિત્ય સ્વરૂપોનો શુભારંભ કરી આપતાં કલમ ચલાવી છે. “ ડાંડિયો ” નામના સામાયિક દ્વારા પત્રકારત્વની ય દિશા ખોલી છે. એમની અમર રચના “ જય જય ગરવી ગુજરાત ” એ ગુજરાતની ગઇકાલ અને આજના આધારે આવનારી સંભવિત ઉજળી આવતીકાલનું ભવિષ્યકથન છે.

“ અર્વાચીનમાં આદ્ય ” ગણાતા વીર કવિ નર્મદની એક રચના ભૂલવા જેવી નથી. પોતાના અવસન સંદર્ભે કોઇ કવિએ આપણી ભાષામાં આવી વાણી ઉચ્ચારી નથી. ભયાવહ કલ્પના, નૈરાશ્ય, હતાશાનો અનુભવ, શોકના આંસુથી જ મૃત્યુની વાત આલેખાવી સહજ છે. જીવનના અંત સમા મૃત્યુનો પુરસ્કાર કરવો મુશ્કેલ છે. કૈંક બાકી રહી ગયાનો ભાવ જવાની પળે તીવ્રતાથી પીડે છે. આવા સમયે, આપણા આ કવિ સાવ નોખી-અનોખી કવિતા લ‍ઇને આવે છે. નર્મદના આગમન સુધી મૃત્યુ સંદર્ભે આપણને આવી કવિતા મળી નથી. ભજન પરંપરમાં તો નાશવંત જીવનની ક્ષણભંગુરતા જોતાં જીવનની અસારતા જ ગવાઇ છે, અને હરિનામ લેવામાં જ મોક્ષ! પણ, જીવનને સાધકતાથી જીવવું, કરેલા સંકલ્પપથ પર દ્‍ઢ્ઢતાથી ચાલવું, સમાધાન ન કરવા અને પ્રતિબદ્ધતાથી તમામ પડકારો સામે લડતા રહેવું એ “ વીર કવિ ” નું વિશેષણ સાર્થક કરે છે. આથી જ એમનું આ કાવ્ય “ નવ કરશો કોઇ શોક, રસિકાં ” અનોખું છે.

કવિ પોતાના મૃત્યુનો શોક ન કરવાનું સૂચવતાં લગભગ આજ્ઞા જ કરે છે : નવ કરશો કોઇ શોક. પણ પછી જે સંબોધન છે એ મહત્વનું છે : “ રસિકડાં ”! કવિ આ સૂચન રસિકજનોને કરે છે. કવિના શબ્દનો મહિમા રસિક ભાવિકોને હોય. કારણ કે એ કવિના ભાવને, એમના કર્મને, એમની સર્જકતાને જાણે-માણે-સન્માને! અન્યને એની કિંમત ન હોય એ સ્વાભાવિક છે. કવિને વિદાય વેળાએ કૈં અધૂરૂં રહી ગયાની અબળતા નથી. જે કૈં થ‍ઇ શક્યું એનો સંતોષ છે : “ યથાશક્તિ રસપાન કરાવ્યું, સેવા કીધી બનતી ”. પોતાના સાહિત્ય સર્જનથી પોતે જીવશે એવી શ્રદ્ધા ગાવી સહેલું નથી. “વીર સત્ય અને રસિક ટેકીપણું” તો દુશ્મનો ય દિલથી ગાશે! જનમ-મરણ એ તો “ જગતનીમ ” છે, એનું રૂદન કેવું! ગુજરાતી કવિતામાં પોતાના પ્રકારનું આ અનોખું કાવ્ય છે.

• હિંદમાતાને સંબોધન/Hindamata ne Sambodhana By CY Gujarati
• હસતો રહ્યો/Hasto Rahyo By CY Gujarati
• જ્યારે પ્રણયની જગમાં/Jyare Pranay Ni Jagma By CY Gujarati
• જનનીની જોડ સખી/Janani Ni Jod Sakhi By CY Gujarati
• કસુંબીનો રંગ/Kasumbi No Rang By CY Gujarati
• માણસ / Manas By CY Gujarati
• કબૂલાત / Kabulat By CY Gujarati
• રાત્રિ-વર્ણન અને મધુરાકાશદર્શન / Ratri-Varnan ane Madhurakasadarsan By CY Gujarati
• જ્યાં જ્યાં નજર મ્હારી ઠરે / Jyan jyan nazar mari thare By Kalapi Gujarati
• શાંતિ કરો! / Shanti Karo By Poet Gujarati
• મીઠી માથે ભાત / Mithi Mathe Bhaat By Vitthalray Yagneshwar Awasthi Gujarati
• કૂકડો / Kukdo By Krishnalal Shridharani Gujarati
• સદાકાળ ગુજરાત / Sadakaal Gujarat By Adal Gujarati
• રમેશ પારેખને અંજલિ/a tribute to Ramesh Parekh : a poem by Tushar Shukla By Tushar Shukla Gujarati
• નવા વર્ષે - તને / nava varshe tane By Tushar Shukla Gujarati
• શિકારીને / Shikarine By Kalapi Gujarati
• પ્રાર્થના / prayer (અસત્યો માંહેથી પ્રભુ! પરમ સત્યે તું લઈ જા) By Tushar Shukla Gujarati
• જૂનું પિયેર ઘર / junoo piyer ghar By Tushar Shukla Gujarati
• સાગર અને શશી / Sagar ane shashi By Tushar Shukla Gujarati
• व्यवसाय / Vyavasay By Himanshu Nainani Gujarati
• મંગલ મંદિર ખોલો / Mangal Mandir Kholo By Tushar Shukla Gujarati
• મા - પિતા / maata - pita By Tushar Shukla Gujarati
• કોણ / Kaun By Tushar Shukla Gujarati
• હરિને ભજતાં / harine bhajta By Tushar Shukla Gujarati
• હરિનો મારગ છે શૂરાનો/Hari no marag shura no By Tushar Shukla Gujarati
• દિલમાં દીવો કરો રે... / dil ma divo karo re By Tushar Shukla Gujarati
• Jhaghdo Lochan manno / ઝઘડો લોચનમનનો ! By Dayaram Gujarati
• મેરુ રે ડગે / Meru re Dage By Gangasati Gujarati
• સુદામાચરિત / sudamacharit By Premanand Gujarati
• અખાના છપ્પા / Akha na chhappa By Akha Bhagat Gujarati
• મુખડાની માયા લાગી રે / Mukhda ni maya lagi re By Mirabai Gujarati
• નિરખને ગગનમાં... / Nirakhne Gaganma By Narsinh Mehta Gujarati
• જાગીને જો‍ઉં તો... / Jaagine Jou To ... By Narsinh Mehta Gujarati
• જળકમળ છાંડી જા રે / Jalkamal chhandi ja rey By Narsinh Mehta Gujarati
• Kavya Kem By Nirdosh Gujarati
• ક્યાં લઇ જાય છે આ રસ્તો / where is this road leading me By Nirdosh Gujarati

માતૃપ્રેમ અને મા વિશે નિબંધ | Mother / Matruprem Essay in Gujarati

Matruprem essay in gujarati : માતાનો પ્રેમ તેના બાળક માટે ખૂબ વધારે છે. જો દુનિયામાં કોઈ તમને સૌથી વધુ પ્રેમ કરે છે, તો તે તમારી માતા છે. માતાનો પ્રેમ શબ્દોમાં વર્ણવવો મુશ્કેલ છે. પરંતુ હજુ પણ આજના લેખમાં આપણે મા વિશે નિબંધ અને માતૃપ્રેમ નિબંધ લખીશું.

આજના નિબંધમાં તમે mother essay in gujarati અને matruprem nibandh gujarati મતલબ માતૃપ્રેમ અને મા વિશે નિબંધ વાંચવા માટે મેળવો. તો ચાલો શરૂ કરીએ…

માતૃપ્રેમ ગુજરાતી નિબંધ – matruprem essay in gujarati

મા આપણું પાલનપોષણ કરવાની સાથે જ જીવનમાં માર્ગદર્શક અને શિક્ષકની ભૂમિકા નિભાવે છે. આપણે આપણા જીવનમાં જે પણ પ્રારંભિક જ્ઞાન કે શિક્ષણ મેળવીએ છીએ તે આપણને મા દ્વારા જ આપવામાં આવે છે. એ જ કારણ છે કે મા પ્રથમ શિક્ષક તરીકે પણ ઓળખાય છે.

આપણા આદર્શ જીવનના નિર્માણમાં આપણને આપણી માએ આપેલી શિક્ષા ખૂબ મહત્ત્વ ધરાવે છે. કેમ કે નાનપણથી જ મા પોતાના બાળકને સારા કાર્યો, સદાચાર અને હંમેશાં સત્યના માર્ગે ચાલવા જેવી મહત્ત્વપૂર્ણ શિક્ષા આપે છે. જ્યારે પણ આપણે જીવનમાં રસ્તો ભટકી જઈએ છીએ તો આપણી મા હંમેશાં આપણે સદમાર્ગે લાવવાનો પ્રયાસ કરે છે.

કોઈ પણ મા ક્યારેય એ નથી ઇચ્છતી કે કે તેનો દીકરો ખોટા કામોમાં સંડોવાય. આપણા પ્રારંભિક જીવનમાં આપણને આપણી મા દ્વારા ઘણું એવું જરૂરી શિક્ષણ અપાય છે જે આજીવન કામ લાગે છે. એટલે એક આદર્શ જીવનના નિર્માણમાં માનું ખૂબ મોટું યોગદાન મનાય છે.

એ વાતને હું ગર્વ અને વિશ્વાસ સાથે કહી શકું છું કે આ દુનિયામાં મારી મા જ મારી સૌથી સારી શિક્ષક છે કેમ કે તેણે મને જન્મ આપવાની સાથે સાથે મને પ્રારંભિક જીવનમાં દરેક વસ્તુ શીખવી, જેના માટે હું આજીવન તેનો આભારી રહીશ. જ્યારે હું નાનો હતો ત્યારે મારી માએ આંગળી પકડીને મને ચાલતા શીખવ્યો. જ્યારે હું થોડો મોટો થયો તો મારી માએ મને કપડાં પહેરતાં, બ્રશ કરતાં, શૂઝની લેસ બાંધતા શીખવ્યું અને સાથે જ મને ઘરે પ્રારંભિક શિક્ષણ પણ આપ્યું.

જ્યારે પણ હું કોઈ કાર્યમાં નિષ્ફળ થયો તો મારી માએ મારી અંદર વધારે વિશ્વાસ જગાવ્યો. જ્યારે પણ હું કોઈ સમસ્યામાં હોતો મારી માએ દરેક શક્ય પ્રયાસ કર્યા કે હું તે બાધાને પાર કરી લઉં. ભલે મારી મા વધારે ભણેલી ગણેલી મહિલા નથી પરંતુ તેને પોતાના અનુભવોથી પ્રાપ્ત થયેલું જ્ઞાન કોઈ એન્જિનિયર કે પ્રોફેસરના તર્કોથી ઓછું નથી. આજે પણ તે મને કંઈક ને કંઈક ચોક્કસ શીખવી દે છે કેમ કે હું ગમે તેટલો મોટો થઉં પરંતુ જીવનના અનુભવમાં હું હંમેશાં તેનાથી નાનો જ રહીશ. ખરેખર મારી મા મારા સૌથી સારી શિક્ષક છે અને તેના દ્વારા મળતી શિક્ષા અનમોલ છે.

તેમણે મને માત્ર પ્રારંભિક શિક્ષણ જ નથી આપ્યું પણ જીવન જીવવાની રીત પણ શીખવી છે. મને એ વાતનું શિક્ષણ આપ્યું કે સમાજમાં કઈ રીતે વર્તન કરવું જોઈએ. તે મારા દુખમાં મારી સાથે રહી છે, મારી તકલીફોમાં મારી શક્તિ બની છે અને મારી સફળતાનો અર્ધસ્તંભ પણ છે. એ જ કારણ છે કે હું તેને મારી સૌથી સારી મિત્ર માનું છું.

આપણે આપણા જીવનમાં ગમે તેટલા શિક્ષિત કે ઉપાધિધારક કેમ ન બની ગયા હોઈએ પરંતુ જે વસ્તુઓ આપણે મા પાસેથી શીખેલી હોય છે, તે આપણને બીજું કોઈ શીખવી શકતું નથી. એ જ કારણ છે કે મારી મા મારી સૌથી સારી શિક્ષક છે કેમ કે તેમણે ન માત્ર મને પ્રારંભિક શિક્ષણ આપ્યું પણ મને જીવન જીવતા પણ શીખવ્યું છે.

• ગરવી ગુજરાત નિબંધ
• જન્મદિવસની શુભકામનાઓ સંદેશ
• નિવૃત્તિની શુભેચ્છા
• મમ્મી ને જન્મદિવસ ની શુભકામના
• My Mother Essay in Marathi
• Matruprem Essay in Gujarati

તો મિત્રો આ માતા પર ગુજરાતીમાં નિબંધ માતૃપ્રેમ નિબંધ હતો. અમને આશા છે કે matruprem essay in gujarati તમને ગમ્યું. તમારા મિત્રો અને પરિવાર સાથે આ નિબંધ શેર કરવાની ખાતરી કરો. ધન્યવાદ

સંબંધિત પોસ્ટ્સ

ગરવી ગુજરાત નિબંધ / મારુ ગુજરાત | maru gujarat, Garvi Gujarat Essay in Gujarati

નરેન્દ્ર મોદી ગુજરાતી નિબંધ | Narendra Modi Essay in Gujarati

6 બાળકોની ગુજરાતી વાર્તા | moral short story in gujarati, leave a comment cancel reply.

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Save my name, email, and website in this browser for the next time I comment.

SaralGujarati.in

• તમામ ગુજરાતી નિબંધ
• શૈશવના સંસ્મરણો નિબંધ
• ઉનાળાનો બપોર નિબંધ
• નદીતટે સંધ્યા | નદીકિનારે સાંજ ગુજરાતી નિબંધ
• અતિવૃષ્ટિ નિબંધ | વર્ષાનું તાંડવ
• શિયાળાની સવાર નિબંધ
• જળ એ જ જીવન નિબંધ
• ઉનાળો - બળબળતા જામ્યા બપોર
• ધરતીનો છેડો ઘર નિબંધ
• વસંતઋતુ | વસંતનો વૈભવ નિબંધ
• શરદ પૂર્ણિમા નિબંધ
• દશેરા નિબંધ
• ગાંધી જયંતી નિબંધ
• ગણેશ ચતુર્થી નિબંધ
• નાતાલ વિશે નિબંધ
• રથયાત્રા નિબંધ
• દિવાળી નિબંધ
• ગુરુ પૂર્ણિમા નિબંધ
• વસંત પંચમી નિબંધ
• નવરાત્રી નિબંધ
• હોળી નિબંધ
• ધૂળેટી નિબંધ
• મહાશિવરાત્રી નિબંધ
• જન્માષ્ટમી નિબંધ
• રક્ષાબંધન નિબંધ
• ઉત્તરાયણ (મકરસંક્રાંતિ) નિબંધ
• આપણા ઉત્સવો અને તહેવારો નિબંધ
• મારો પ્રિય તહેવાર ગુજરાતી નિબંધ
• 26મી જાન્યુઆરી (પ્રજાસત્તાક દિન) નિબંધ
• 15મી ઓગસ્ટ (સ્વતંત્રતા દિવસ) નિબંધ
• મારો પ્રિય તહેવાર
• કોરોના વાયરસ નિબંધ
• પ્રવાસનું જીવન ઘડતરમાં સ્થાન
• ધરતીનો છેડો ઘર
• પ્રદૂષણ - એક સાર્વત્રિક સમસ્યા
• માતૃપ્રેમ | માં તે માં | માં
• 26મી જાન્યુઆરી (પ્રજાસત્તાક દિન)
• 15મી ઓગસ્ટ (સ્વતંત્રતા દિવસ)
• એક સૈનિકની આત્મકથા નિબંધ
• એક નદીની આત્મકથા
• એક ખેડૂતની આત્મકથા
• એક ફાટેલી ચોપડીની આત્મકથા
• એક રૂપિયાની આત્મકથા
• એક ચબુતરાની આત્મકથા
• નિશાળનો બાંકડો બોલે છે...
• એક શિક્ષિત બેકારની આત્મકથા
• એક વડલાની આત્મકથા
• એક ભિખારીની આત્મકથા
• એક ફૂલની આત્મકથા
• એક છત્રીની આત્મકથાા
• એક ઘડિયાળની આત્મકથાા
• એક નિવૃત શિક્ષકની આત્મકથા
• જો હું વડાપ્રધાન હોઉં તો...
• સમાનાર્થી શબ્દો
• વિરુદ્ધાર્થી શબ્દો
• તળપદા શબ્દોો
• શબ્દસમૂહ માટે એક શબ્દો
• રૂઢિપ્રયોગો અને તેના અર્થ
• નિપાત
• કૃદંત
• અલંકાર
• સમાનાર્થી શબ્દો ધોરણ પ્રમાણે
• Privacy Policy

વર્ષાઋતુ નિબંધ ગુજરાતી | Varsha Ritu Nibandh In Gujarati [2024]

શું તમે ગુજરાતીમાં વર્ષાઋતુ વિશે નિબંધ શોધી રહ્યાં છો ? તો તમે બિલકુલ સાચા સ્થાને આવ્યા છો!

વર્ષાઋતુ વિષય પર નિબંધ

નીચે આપેલ વર્ષાઋતુ વિશે નિબંધ ગુજરાતીમાં  200  શબ્દોમાં નિબંધ ધોરણ  10 ,  11  અને  12  માટે ઉપયોગી થશે.

વર્ષાઋતુ વિષે નિબંધ ગુજરાતીમાં

 varsha ritu essay in gujarati, વર્ષાઋતુ નિબંધ - 200 શબ્દો, વર્ષાઋતુ નિબંધ ગુજરાતી pdf download, વર્ષાઋતુ નિબંધ ગુજરાતી વિડીયો :, conclusion :.

• શિયાળાની સવાર નિબંધ 
• માતૃપ્રેમ / માં તે માં નિબંધ
• વસંતઋતુ / ઋતુરાજ વસંત / વસંતનો વૈભવ નિબંધ
• પરિશ્રમ એ જ પારસમણી નિબંધ 
• 501+ ગુજરાતી તળપદા શબ્દો

Post a Comment